A słyszałeś może że prawdziwy Marek Aureliusz był filozofem i stoikiem, a jego największe dzieło to "Rozmyślania"(!!!). Był też jednym z największych cesarzy rzymskich który tą funkcję uważał za najważniejszy zaszczyt jaki mógł go spotkać. I co z tego zostało w tym "Gladiatorze"? 5-minutowa rola przeciętnego, pardon "z krwi i kości", dziadka? Ucieszy cię jednak pewnie, że prawdziwy Marek Aureliusz też podejmował bezsensowne decyzje z których najgorszą było bezgraniczne ufanie synowi.

Nie bardzo rozumiem co masz na myśli.
Czyli Twoim zdaniem będąc filozofem, Marek Aureliusz nie mógł zachowywać się zwyczajnie? Wzrok w niebo, egzaltacja, mamrotanie itp.?
Czy też pijesz do Ciebie, że skoro napisał "Rozmyślania" to musiał mieć - jak to przedstawiono w tym filmie - rozdwojenie jaźni? Że dialogu z samym sobą nie można prowadzić w sposób inny niż literalny?
Już pominę fakt, że będąc stoikiem właśnie, MA nie powinien zachowywać się tak, jak interpretacji Guinnessa.

A ten tzw. "patronizing tone" to mógłbyś sobie darować, wiesz?

A tym bardziej w interpretacji Harrisa.

Może rozwiń wątek, ponieważ zupełnie nie rozumiem dlaczego miałby się nie zachowywać tak jak przedstawił to Harris? Ja się trochę naprodukowałem, więc jeśli zależy Ci na jakiejś dyskusji (a zakładam, że skoro już się odezwałeś to zależy) to i Ty troszkę się postaraj. Facet ma na karku 59 lat; wie że filozofia filozofią ale przez całe swoje życie - często wbrew sobie - zobowiązany był do postępowania jakiego wymaga się od Cesarza (przypominam: był on Cesarzem który przy okazji był filozofem, a nie na odwrót); sporo się gość naczytał więc wie, że te jego podboje to kiedyś będą jak "dust in the wind" że się tak poetycko wyrażę, do tego był właśnie s-t-o-i-k-i-e-m (czego nie omieszkałeś mi przypomnieć, na wypadek gdybym nie posiadał wiedzy, którą wykłada się już na średnim szczeblu edukacji). Jak więc miał się zachowywać? Jakby miał rozszczepienie jaźni? Odsyłam do postaci Seneki Młodszego, też był filozofem, też stoikiem, również ręce sobie brudził. Zapoznaj się z tym w jaki sposób jest przedstawiany (w źródłach historycznych lub literaturze (popularno)naukowej, a nie filmach).
Pozdrawiam.

Mimo iż ta kreacja Guinnessa z pewnością nie należy do najlepszych w jego karierze, w sumie to jest przeciętna, nie zmienia to faktu, że i tak był aktorem o dużo większych możliwościach wyrazu niż Harris. Role Richarda H. często wydają się grane z nadmiernym przymrużeniem oka i takie właśnie wrażenie miałem oglądając "Gladiatora", jest on niby poważny i rozsądny, ale nie całkiem. Zwązywszy że sam film jest raczej przygodówką może to i Harris do takiego kina dużo bardziej pasuje, ale po filmie który zdobył pięć Oscarów może wymagać więcej. Podobnie zresztą ma się z inną rolą, która łączy obu panów- Obi- Dumbledore.

Że Guinnes aktorem jest lepszym od Harrisa zgadzam się w zupełności. Moja wypowiedź dotyczyła tylko tej roli. W pierwszej wypowiedzi zaznaczyłem zresztą, że i tak Guinnes wypadł najlepiej spośród aktorów grających w "Upadku ..." z tą teatralną manierą. Nie wiem tylko, czy ten sposób gry został mu narzucony przez reżysera, czy też był jego świadomym wyborem.

Co do wątku Obi-Dumbledore niestety nie mogę się wypowiedzieć, ponieważ HP nie oglądałem żadnej części. No ale zawierzę Ci na słowo ;)

Może to własna wersja Guinnessa. Kiedy powstał ten film na pewno był większą gwiazdą niż Mann więc mógł sobie pozwolić na swobodę, a że wyszło tak sobie- cóż, nie z każdą rolą trafisz. Napisałeś natomiast, że Sophia nic jeszcze w tym okresie nie potrafiła, a to nieprawda bo Oscara dostała już w '61 za świetne "Dwie kobiety". Zauważyłem też że jesteś fanem, tudzież znawcą, B-klasowego kina. Znasz może legendarną klasykę polskiego kiczu- "Klątwę doliny węży"?

A po czym dałem poznać, że jestem fanem B-klasowego kina? Wolę C-klasę, ponieważ uważam, że B-klasa to jest to, co obecnie serwuje nam Hollywood ;). No ale czasy się zmieniają i definicję A- B- C- klasowości również.
Co do Sophie to mam mieszane uczucia. Oscar jakoś nigdy nie był dla mnie wyznacznikiem umiejętności aktorskich, choć czasem zdarzało się, że przyznawany był zasłużenie ;)
W "Dwóch Kobietach" czy tam "Matce i córce" wypadła nieźle, ale podejrzewam, że to bardziej zasługa De Sicci (za którym nota bene jakoś szczególnie nie przepadam, choć przyznaję, że mało filmów widziałem). Sophia moim zdaniem kunszt aktorski osiągnęła kiedy przestała być tzw. "filmową zdrową dupą" i zaczęła się - ładnie bo ładnie ale jednak - starzeć. Zresztą nie widziałem wszystkich jej filmów, więc mogę się mylić. Przyznaj jednak sam, że w "Upadku ..." poziomu wysokiego jednak nie prezentowała. W westernach przykładowo, czy w jakichś komediach made in USA, to taki typ gry jeszcze by się sprawdził, ale w filmie, którego akcja dzieję się w epoce Cesarstwa Rzymskiego, to już nie bardzo.
Z tym Mannem pewnie masz rację. Ja jego nazwisko kojarzę jedynie z "Cidem", który to film był wyjątkowo średni.
A "Klątwę Doliny Węży" widziałem. Ostatnio nawet sobie odświeżyliśmy to z kumplem. Ciekawa spawa. Film ogólnie cienki był jak sik węża, ale Wilhelmi - jak zwykle - dał radę, chociaż przez cały film miał minę typu "co ja tu kurwa w tym filmie robię" :) Tzw. Kino Nowej Przygody jakoś jednak w Polsce nie wychodzi :) Swoją drogą dziwi mnie trochę "kariera" Piestraka. Przecież "Test Pilota Pirxa" był całkiem dobrym filmem. "Wilczyca" również nie była jakaś szczególnie zła, "Przyłbice i kaptury", które sobie niedawno odświeżyłem też dało się obejrzeć (choć nie ukrywam, że z dzieciństwa miałem milsze wspomnienia). Jednak to co robił od czasu "Klątwy Doliny Węży" woła jednak o pomstę do nieba...

A dla mnie to jeden z najlepszych filmów historycznych w dziejach kina,znakomita obsada aktorska,dobre kino w starym stylu,według mnie zasługuje na 9. Współczesne filmy są trochę przesiąknięte efektami komputerowymi a tu mamy w miarę realistyczny obraz,więc ci którzy lubią kino historyczne nie powinni się zawieść oglądając ten film.

Cóż, jeśli chodzi o inne filmy to się z tobą nie zgadzam, ale "Upadek ces. rzymskiego" to rzeczywiście bardzo, ale to bardzo zły film.