Sztokholm, rok 2021. Elisabeth leży na wodzie w swoim basenie, kiedy ma już dosyć ubiera szlafrok i wraca do domu. John John mieszka w zwykłym bloku, razem z kumplem Sluggo, który mieszka pod nim postanowili wybrać się nad zatokę z powodu upału. Po drodze wpadają na innych znajomych oraz paczkę dziewczyn, która wybiera się do klub Ogród. Chłopcy marzą o mieszkaniu po drugiej strony wody, bo tam jest mnóstwo kobiet. Kiedy część grupy się wykrusza, dwójka sąsiadów płynie motorówką w wypatrywane wcześniej miejsce, gdzie spotykają trójkę dziewczyn, które nie chcą płynąć z nimi.

Dopływają do miejsca, gdzie panuje impreza, a ludzie skaczą ze skał do wody. Zauważają, że dziewczynka, która skoczyła pierwsza nie wypłynęła po skoku drugiej osoby. John John skacze do wody i ratuje tonącą Paticię. Robi się zbiegowisko, a na moście czeka na nich ojciec ocalałej. Po całym zdarzeniu wracają z nim do jego domu. Zostawia ich na dole, a sam idzie na chwilę na górę po suche ubrania. Do tej części willi trafia Elizabeth - druga córka. Od razu pyta się co się wydarzyło, więc rodziciel jej tłumaczy, że chłopcy uratowali jej młodszą siostrę. Po wszystkim zawozi bohaterów do ich bloku. Sluggo opowiada wszystkim kumplom na osiedlu co się wydarzyło.

Szczerze mówiąc spodziewałam się drugiego ''After'' (2019), ale mocno się rozczarowałam. Ona z bogatego domu, a on z uboższej dzielnicy i innego koloru skóry, bo to Netflix. Spotkali się przypadkiem, trafili do tej samej klasy i zainteresowanie zaczęło się rozwijać u obojga, jednak większe zabiegi o zainteresowanie drugiej strony widzę ze strony Elizabeth, która dosłownie musiała za rączkę prowadzić partnera sugerując mu żeby ją odprowadził. Poza problemami w tej relacji, która napotyka dużo przeszkód są przedstawiane również kłopoty wewnątrz rodzinne. John John ma agresywnego partnera matki, a Eli zmaga się ze stratą matki i jej ojciec również nie jest bezkonfliktowy. Bardzo zepsuło mi oglądanie wmieszanie w to wszystko wątku kryminalnego, który mocno zdominował scenariusz i z fajnego love story wyszło patologiczne przywiązanie. Pojawił polski akcent w postaci wymówki na wszelki wypadek, że są robotnikami z Polski. Jedną z nielicznych zalet jest bardzo dobra muzyka skomponowana przez Vittorio Grasso. Potencjał na dobry melodramat był, ale niestety zmarnowany. Moja ocena to 4/10.