Podbijam ten temat, bo to najciekawsza i najbardziej wartościowa wypowiedź na forum filmu "To the Wonder". Może udałoby się umieścić ten tekst jako recenzję. Uważam, że warto to zrobić, bo wiele osób zastanawiających się, czy warto sięgnąć po ten film, może kierować się skandaliczną pseudo-recenzją Walkiewicza, który jak zwykle nie zadał sobie trudu, żeby zrozumieć, jaki był zamysł reżysera, tylko popisuje się swoją pseudo-erudycją pełną kolokwializmów i wydumanych tez stawianych jedynie dlatego, że w jego odczuciu są tak strasznie bardzo "cool", że trzeba się nimi popisać.

Dla mnie to jeden z najlepszych filmów jakie kiedykolwiek powstały. A do tego innowacyjny. To, co w "Drzewie życia" było dopiero poczwarką (choć już wówczas piękną i stylową), tutaj ożyło jako przepiękny motyl. Z jednej strony delikatny, a z drugiej pełen kolorów i życia. Moim zdaniem Malick wspólnie z Lubezkim stworzyli nową stylistykę filmową. Ten film wbrew wielu opiniom ma fabułę - jest o życiu i historia jest bardzo precyzyjnie nakreślona, nie ma tu wcale chaosu - każda scena jest symboliczna i ma swoje uzasadnienie. Ale tak naprawdę nie to jest najważniejsze. Nawet ci, którzy nie widzą tej treści, wcale nie powinni czuć się zawiedzeni. Najistotniejsze - i to, co jest tutaj innowacyjne - to oczywiście zdjęcia. Przemawianie obrazem zamiast słowem. Nigdy jeszcze nie poczułem się tak realistycznie przeniesiony do filmowego świata. Być może trzeba mieć w sobie jakiś rodzaj empatii, ale jeśli ma się w sobie to coś, to film "To the Wonder" działa jak jakieś czary. Widz może niemal dosłownie dotknąć, zobaczyć i usłyszeć to, czego dotykają, co widzą i słyszą bohaterowie filmu. I to bez efektów specjalnych, znanych z kin typu "5D SUPER MAX EXTREME". To jest po prostu najwyższej klasy magia, iluzja, osiągnięta dzięki wybitnemu duo Malick-Lubezki. Widz zostaje przeniesiony na drugą stronę ekranu, prosto do stworzonej przez nich czarodziejskiej krainy. I chyba właśnie stąd tytuł "To the Wonder".

Ten film to arcydzieło, ale czuję, że to i tak dopiero szlifowanie warsztatu przed prawdziwym "uderzeniem". Wydaje mi się, że dzięki temu filmowi Malick z Lubezkim zestroili się już w pełni, a następny ich film stanie się dziełem życia tego duetu. Którym zdobędą w końcu zasłużone uznanie krytyki. Plus parę Oscarów. Obsada jest w końcu taka, a nie inna, nie bez powodu. Szykuje się po prostu coś niewyobrażalnie cudownego.

Ja dodam jeszcze że zrobił świetną robotę dla afirmacji pozytywnych, ugruntowanych, pożądanych wartości życia.W czasach, w których nie można się opędzić od gejowskiej propagandy, nakręcił film o uczuciu zdrowym i prawidłowym-głęboki, analityczny i po prostu piękny.Motyw miłości był pokazany też ładnie w 'Cienkiej czerwonej linii"(szeregowy Bell). To jest potrzebne światu a nie jakieś gejowskie wymysły i terroryzowanie społeczeństwa swoimi chorymi skłonnościami.Czekam na kolejne jego filmy.

Pięknie napisane, ale nie wiem czy jestem w stanie napisać dobrą recenzję filmu, bo to co tu napisałem to były tylko mizerne (językowo rzecz jasna) przemyślenia po seansie:) Ale ten wątek i tak to dobrze zrobił. Zgadzam się z tobą w pełni:)

> Moim zdaniem Malick wspólnie z Lubezkim stworzyli nową stylistykę filmową.

Myślę, że to bardzo trafne spostrzeżenia. Malick ma swój bardzo osobisty sposób patrzenia na świat i człowieka za pomocą kamery. Można to już dostrzec w Badlands, jednak dopiero od Drzewa życia sposób ten zaznacza się na tyle wyraźnie, by mówić o nowym stylu filmowym. Brak tradycyjnych dialogów i klasycznej narracji, krótkie ujęcia i pojedyncze, proste zdania, które początkowo mogą sprawiać wrażenie banalnych. Oglądając miałem wrażenie podglądania czyichś myśli lub wspomnień w sposób dosłowny. Tak jak oglądając filmy Lyncha mam wrażenie dosłownego podglądania czyichś snów.

I też mam wrażenie, że szykuje się coś większego.

w odniesieniu do "The Tree of Life" śmiało można zaryzykować tezę, iż Malick nieco "zszedł" na Ziemię... ;)
wartym uwagi jest równie fakt "lojalnej" współpracy pomiędzy reżyserem a Desplatem i Lubezkim - efekt przechodzi najśmielsze oczekiwania!

Dzięki ludzie, myślałem że jestem sam. Krytykowanie Malicka jest bardzo modne dziś, ponieważ to łatwy cel, opowiada przecież o tych wszystkich oczywistościach - człowiek, miłość kobiety i mężczyzny, Bóg. To musi być pretensjonalne! Ale niestety nie jest, bo czuć że jest maksymalnie szczere, jest jak sen o prostym życiu, które z każdym kolejnym gadżetem technicznym się oddala. Malick to kapłan kina będący w "To the Wonder" w wielkiej formie. Krytyka tego filmu pokazuje tylko i wyłącznie zanik wrażliwości kinomanów, taplających się w filmikach naszpikowanych cytatami i wszechobecnym "puszczaniu oka", lub snujach festiwalowych o przeróżnego rodzaju odmieńcach. "To the Wonder" to czyste piękno, sławiące tradycyjne wartości. Inne od wszystkiego co obecnie dostajemy.

Pisałem już wcześniej koledze, że Malick to geniusz, zrobił nawet z Afflecka aktora! Zamykając mu twarz;)