„W 80 dni dookoła świata” Michaela Andersona, adaptacja słynnej powieści Juliusza Verne’a jest klasycznym przykładem widowiskowego kina przygodowego w dawnym stylu. Można nawet ten film traktować jako pastisz takiego właśnie kina. Oczywiście nie jest to film doskonały, zdziwiła mnie nawet ilość Oskarów, jaką ten film otrzymał. Wielu widzom takie kino może się nawet wydać nieco anachroniczne. Jednak ja podchodziłem do niego z nastawieniem, że otrzymam lekką i przyjemną rozrywkę, i tak też się stało.
Film ma kilka minusów, do których można zaliczyć parę dłużyzn oraz powtarzanie się gagów (mam tu na myśli sceny z udziałem Obieżyświata), życiowej roli na pewno nie zagrał tu też David Niven, jednak dzieło Andersona broni się lekkością, satyrą na brytyjski konserwatyzm i flegmatyzm, doskonałymi zdjęciami i dwiema naprawdę fantastycznymi scenami, przy których aż dech w piersi zapiera, mam na myśli taniec torreadora na stole i przejazd pociągu przez most kolejowy w Indiach. Ponadto nie spotkałem się w żadnym innym filmie z taką ilością gwiazd w epizodach. Ta lista wygląda naprawdę imponująco. Na ekranie pojawiają się m. in. Frank Sinatra, Marlena Dietrich czy Buster Keaton. Ponadto wychwyciłem w jednym z epizodów dwóch moich ulubieńców, znanych z westernów Johna Forda: Andy’ego Devine’a i Victora McLaglena. I jeszcze jedno: mamy w tym filmie naprawdę bardzo ciekawy geograficzno-kulturowy przekrój świata. 8/10.