Film bardzo mną wstrząsnął z powodu osobistych doświadczeń z depresją i właśnie głównie pod tym kątem odebrałem animację. Jako ukazanie swego rodzaju degradacji osobowości i wartości życiowych. Ot, w głowie pewnej dziewczynki, jak i wszystkich innych ludzi, żyje sobie kilka emocji, które tworzą zgrany zespół i odpowiadają za nastrój oraz reakcje na świat. Raz radość gra pierwsze skrzypce, raz złość, a raz coś innego. I wszystko jest w porządku, póki emocje tworzą zgrany zespół. Przychodzi jednak moment, gdy coś zaczyna się sypać, a w głowie zaczyna tworzyć się bałagan. Emocje stają się rozchwiane, dobre wspomnienia tracą moc. Powody depresji i jej twarze są różne, od bardzo błahych, które znikają szybko, po bardzo poważne, które niosą długotrwałe konsekwencje. W tej poważnej postaci wszystko nagle lub stopniowo zaczyna tracić swój sens. Ulubiona piosenka nie sprawia już takiej radości, brak jest motywacji, by jutro znowu iść do pracy. Wszystko, co do tej pory miało znaczenie, przestaje je mieć. Bo kiedy znikają fundamenty i walą się wyspy osobowości, kiedy w głowie jest tylko bezbrzeżna pustka, to co nam zostaje?
Na szczęście da się z tego wyjść. Nie jest to niestety tak proste, jak w filmie, gdzie wystarczy umieścić szklaną kulę we właściwym gnieździe. Wychodzenie z depresji to długotrwały i trudny proces, jednak jest to możliwe. I te wszystkie wyspy osobowości, które się posypały, znów mogą się odbudować zaś obok nich mogą wyrosnąć nowe, piękniejsze.
Film w jakimś stopniu pozwala zrozumieć wszystko to, co do depresji prowadzi, zaś po odarciu z warstwy „dla dzieci” okazuje się, że podjęty temat jest bardzo trudny i poważny. To nie jest kolejny film o tym, że siła przyjaźni pokona wszystko, albo należy mówić tylko prawdę. Natomiast z punktu widzenia psychologii nie ma tu żadnego kołczingowego pitolenia, że to od ciebie wszystko zależy, albo że zawsze musisz być szczęśliwy. Nie, nie musisz. Możesz za to spróbować zrozumieć, że radość może istnieć wspólnie ze smutkiem i nie jest to nic złego. Czasem po prostu zdarza się gorszy dzień, a radość nie jest w stanie stłamsić smutku, który siedzi w duszy. Każda emocja jest po coś i nie warto ich blokować, bo prędzej czy później z całą stłamszoną mocą wystrzelą, powodując niemałe zamieszanie.