Ja wezmę ten film w obronę. Po pierwsze to nie jest "kolejny" z takich filmów, tylko jeden z pierwszych, zrobiony zaraz po ataku na Pearl Harbor. Po drugie: "nasi" tu bronią się nadzwyczaj dzielnie, ale jednak ostatecznie przegrywają, zatem taki do końca typowy ten film nie jest. Po trzecie: jest znacznie lepiej zagrany niż typowa propagandówka z tego czasu - kapitalny jest zwłaszcza Wiliam Bendix (zasłużenie nominowany do Oscara), który, razem z Robertem Prestonem, odpowiada za większość humorystycznych momentów; Brian Donlevy też jest OK. Po czwarte: wspomniane humorystyczne sceny są naprawdę śmieszne i nieirytujące. Po piąte wreszcie: propaganda nie wylewa się tu z ekranu co chwilę, w zasadzie tylko kilka scen nią ocieka; wspomniana przez ciebie ostatnia scena trwa niecałe pół minuty, idzie to wytrzymać.

Ostatecznie jednak film nie jest niczym nadzwyczajnym, zdradza też momentami fakt bycia kręconym w pośpiechu tudzież przy zbyt małym budżecie - najzabawniejsza rzecz to dokumentalne zdjęcia z dwupłatowcami mające ilustrować trafienie japońskich (jednopłatowych) myśliwców. Spośród wszystkich wyróżnień rozumiem tylko te dla Bendixa. Jednakże obejrzenie tego nie jest czasem straconym.