Z kolei sam film podchodzi pod kategorię "tak zły, że aż dobry". Przyznam, że gdybym miał jakieś 5-6 lat, to zapewne byłbym nim zafascynowany w równym stopniu, jak miało to miejsce w przypadku innego "otoczonego kultem" klasyka od Cannon Films, pod tytułem "Amerykański Ninja" (czy tylko ja w dzieciństwie byłem przekonany, że Michael Dudikoff to gwiazda z pierwszej ligi?). Obraz Golana to typowy akcyjniak klasy C, gdzie egzotycznie brzmiące słówko "ninja" w tytule, ma działać jako główny wabik. Franco Nero wciela się w świeżo upieczonego adepta sztuk tajemnych, który swe umiejętności wykorzystuje w celach pomocy słabym i uciśnionym. Jest też obowiązkowy "zły ninja" (dla odróżnienia od "dobrego", przebrany na czarno), są wymachy nunczako i śmiertelne gwiazdki Shuriken. Film jest kiepsko zrealizowany (choreografia scen walk na jakieś 2-), na jego fabułę składa się szereg oklepanych (i nieumiejętnie wykorzystanych) schematów, dialogi wwiercają się w przeponę, ale takie też przecie były znamiona większości żelaznych hitów nieodżałowanej ery VHS. Pod piwo, na "dymka" - jak znalazł.