Dla mnie filmy się nie starzeją. Są takie same, tylko ich odbiór się zmienia, ale film się nie
marszczy jak człowiek. Mimo to czasem nasuwa mi się to znienawidzone przeze mnie samego
stwierdzenie, że film się zestarzał. I właśnie w przypadku obrazu Rudolpha Maté mi się
nasunęło. I nie chodzi tu o efekty i sceny akcji. Chodzi o naiwność całej historii, o strasznie
prostą fabułę, patos, próby wywołania u widza emocji i tą śmiertelną powagę kontrastującą
nieco z historią, która sama w sobie nie jest może absurdalna... ale łatwość wybrnięcia z
problemy jest tu na poziomie filmów propagandowych. I ta żmudna praca ludzi, zjednoczenie w
obliczu tragedii... nie kupuję tego, nie tak, jak to pokazano. Wszystko to jest dziś dla mnie
takie... urocze, traktuję więc ten film pobłażliwie. Tak po za tym obsada też nie powala, ale
realizacja jest do prawdy zacna i oscar wcale mnie tu nie dziwi.