Morze jest symbolem wyciszenia, wspomnień, przemyśleń i nieskonczoności. Patrząc przez okno w kierunku morza, czy będąc na plaży możemy się w nim zatopić, oderwać na chwile od rzeczywistości. Scena, w której matka wchodzi do wody jest przejściem pomiędzy światami - odejściem właśnie w nieskonczoność.

O ile czegoś nie przegapiłam, przez całą historię Eve, może jest niespokojne. Po wylaniu wszystkich emocji jakie Joey żywiła do matki, dziewczyna rzuca się też w wzburzone morze. Może za daleko idę z interpretacjami, ale odnoszę wrażenie, że poza warstwą "wspomnienia, przemyślenia, nieskończoność", morze mogło by być też pewnym odniesieniem do Eve właśnie, czy może uczuć jakie kobieta wzbudzała u innych - tłumionych, z negatywną nutą.

Myslę, że zdecydowanie idzie to w dobrym kierunku. W sensie... Eve jest określana przez takie przymiotniki, że równie dobrze można by je dać morzu właśnie. Szczególnie Arthur mówi o niej, że jest zimna i chłodna, a jakby swoim zachowaniem udowadnia, że potrafi być też kapryśna i porywcza. To też byłaby fajna metafora :).

Morze to symbol nieświadomości. Wzburzone morze - to silne uczucia, siły, które nie mogą znaleźć ujścia. Morze to "kobiecy" symbol, symbol matki. Tutaj jest dziedziną Ewy, tej, zamienionej przez męską kulturę w posąg, bogini-matki, wielkiej Twórczyni, której potrzeb nikt nie próbuje zrozumieć, nawet jeżeli stara się jej pomóc. Spokojne morze - to spokój ducha.

Strzelam na ślepo, ale wydaje mi się, że znaczenie może mieć to, że morze jest jakby na zewnątrz, a u jego stóp stoi ten domek. Więc mamy wnętrza i to coś, co jest na zewnątrz.
To byłaby fajna wizualna metafora, szczególnie jeżeli potraktowalibyśmy tytułowe "wnętrza", jako metaforę tych relacji panujących w rodzinie, albo kontroli jaką sprawuje Eve nad swoją rodziną.
Mamy dużo tych ujęć, które przedstawiają nam to morze zza okien tego domku i bardzo niewiele ujęć stricte na plaży, co by jakby mogłoby się zgadzać.

Równie dobrze to może być pudło, ale jeszcze będę próbować, bo kręcą mnie takie rzeczy :)

Jak dla mnie jest to przykład klasycznego katharsis. Kiedy bohaterki biją się z trudnymi emocjami i myślami patrzę z nadzieją na morze. Przy nim rozgrywają się ważne rozmowy i znaczące akcje filmu. A potem gdy Eve umiera może zaczyna być spokojne jakby na dowód, że dopiero jej odejście oczyściło atmosferę. Jest to smutny wniosek, ale narzuca się według mnie bardzo widocznie.

Oczywiście w jednym "morze" wcisnęła się zła literka. Przeoczenie ;)

Moim zdaniem zimne, niebezpieczne, przewrotne, ale i doskonałe w swej istocie morze, to właśnie Eve - warto zwrócić uwagę jakie kolory nosi przez cały film - są to szaro-niebieskie kostiumy z białą bluzką pod spodem (kolor morza i biel fal) - to zdecydowanie nie jest przypadek. Po śmierci, Eve wreszcie odnalazła spokój, poznała doskonałość nieskończoności świata, a dzięki spokojowi jej ducha - ulgę mogli odczuć także pozostali członkowie rodziny - i stąd morze wreszcie stało się ciche i pogodne.