Na to już wpadłam po 30 min filmu, ale wydaje mi się, że Emmy do samego końca wierzyła, że Brittany jest tylko halucynacją. Sama Brittany po prostu nie wyjawiła jej prawdy a z jakiegoś powodu chciała swojego kochanka zniszczyć, bo już wcześniej dawała wyraz swojego niezadowolenia kiedy ten wspominał, że mógłby żonkę nawet zabić. Pod koniec filmu dziewczyny splatają palce a to był znak z jej prawdziwą przyjaciółką z dzieciństwa, która była podporą w stresowych sytuacjach z rodzicami (mężulek wykorzystał po prostu jej traumę), więc musiała myśleć, że to nadal ona. . Jeszcze coś mi świta w głowie na dowód mojego odbioru. Kiedy Emmy pod koniec uciekała przez mężem i zamknęła się w pokoju, w którym była już Brittany, zapytała ją jakoś "czy widziałaś to na podłodze?" Mężulek przecież musiał być pewien, że doszło do morderstwa, dlatego Brittany zadbała o ślady (ręcznik czy cuś w czerwonej farbie itd.) Dla Emmy - Britanny wciąż była nieprawdziwa, więc dziwiła się skąd one się tam wzięły... Może się mylę, ale ma to sens.

Ja zrozumiałem to trochę inaczej. Brittany udając wymyślona kumpelę Emmy, po prostu polubiła ją i zaprzyjaźniła się i przeszła na jej stronę i zapewne wyznała jej że jest prawdziwa i że udawała przywidzenia Emmy na polecenie Brada (gdzieś około tego momentu gdy Brad wręczył Brittany naszyjnik). Brittany sama miała problemy psychiczne ze sobą (mowa jest o rozdwojeniu jaźni, czy coś takiego), i przez to łatwiej znalazła wspólny język z lekko świrującą Emmą, niż z jej cynicznym mężem. Myślę, że Brittany zorientowała się że to Emma jest w tym układzie ofiarą, I wtedy też uknuły odwrotną intrygę doprowadzając do obłędu Brada.

A scena w samej końcówce filmu, gdy Emma odwiedza Brada w szpitalu psychiatrycznym i ta jej mina - po prostu majstersztyk.

W ogóle na ten film trafiłem zupełnym przypadkiem, oglądałem po prostu filmy według klucza "wszystko co uda mi się w necie znaleźć w czym grała Lacey Chabert" (uwielbiam ją). Podszedłem do filmu, bez żadnych oczekiwań, kompletnie nie wiedziałem o czym to jest i czego się spodziewać. I może dlatego film spodobał mi się na tyle, że bez wahania dałem 10. Oczywiście nie jest to jakieś arcydzieło i może chwilami jest przewidywalny, ale w kategorii thriller psychologiczny jest całkiem niezły. Być może gdybym zajrzał przed oglądaniem na jakiś portal filmowy i sprawdził o czym to jest to juz by tak pięknie nie było. Ale poprzedni film, który mnie tak pozytywnie zaskoczył to "Przepowiednia" (The Mothman Prophecies) i również ten film obejrzałem kompletnie przez przypadek - wybrawszy się do kina pomyliłem godziny seansu i spóźniłem się na ostatnią emisję filmu na który chciałem iść, potem jeszcze runął ulewny deszcz, więc przez przypadek poszedłem na ten inny film (którym była właśnie "Przepowiednia") i również tamten film bardzo pozytywnie mnie zaskoczył.