Nie jest to film latwy. Na pewno nie dla polskiego widza przyzwyczajonego, ze jesli para w kinie to tylko mezczyzna i kobieta, on przystojny a ona sliczna i kochaja sie az po grob. Osmiele sie stwierdzic, ze z odbiorem tego filmu beda u nas problemy, a juz na pewno polemiki, w kraju, w ktorym homoseksualizm traktuje sie jako wstydliwa chorobe i nie mowi o niej majac nadzieje, ze w ten sposob problem sam zniknie. Hiszpanski rezyser nie po raz pierwszy siegnal po "antybohaterow" coraz czesciej pojawiajacych sie w zachodnim kinie, ktore przestalo traktowac ich jako temat dla zartow lub wymog poprawnosci politycznej, przeciwstawiajac ich niepodwazalnie krolujacej (szczegolnie w naszym konserwatywnym kraju) obsadzie "typowej", ugladzonej, w ktorej mezczyzni kochaja kobiety, te tylko mezczyzn i wszyscy sa na koniec szczesliwi. U Almodovara nigdy nie bylo takiej jednoznacznosci, bohaterowi byli zlozeni, mieli - jak kazda istota ludzka - swoje wady i zalety, ulegali impulsom i namietnosciom, a sytuacje zyciowe, ktorym stawiali czolo nie mialy tylko jednego - jasnego i oczywistego - wyjscia. Dlatego jego kino nie jest proste i przyjemne jak zjedzenie paczki popcornu (i dlatego tez zapewne rzadko widzowie wybierajacy sie na jego filmy kupuja popocorn), wymaga nieustannego sledzenie, zadawania sobie pytan i przezywania problemow glownych bohaterow. Almodovar jest jednym z nilicznych rezyserow, ktorzy zmuszaja widza do wspolodczuwania, do wcielania sie w role postaci, do szukania rozwiazan na wlasna reke i konfrontowania ich z wyborami dokonanymi przez jego bohaterow. Poza tym kazdy jego film jest gra z widzem, badaniem jego spostrzegawczosci, wystawianiem na probe jego zainteresowania - moment nieuwagi, szukanie w torebce dzwoniacego telefonu i juz zostajemy wykluczeni ze scen, ktore sa niezbedne, zeby nie zgubic tropu. Fabule zawsze rozszyfrowuje sie z nabozna uwaga, starajac sie nie laczyc watki w calosc, w calosc, ktora odbiega od kanonu i zmusza nas do myslenie innymi torami. Rezyser narzuca nam alternatywne koncepcje, kaze porzucac wygodnie i latwe myslenie i zmusza do oswajania sie z tym co dla nas, Polakow, ciagle pozostaje tabu. Ten film mozna traktowac jako probe, probe wlasnej tolerancji - poniewaz oprocz homoseksualizmu i transwestycji mamy tutaj do czynienia z innym probleme, ktory zostaje u nas wycioszony - z molestowaniem seksualnym przez ksiezy i wplywem edukacji na rozwoj i zycie kazdego dziecka. To problem trudny i zlozony i Almodovar jest daleki od wskazywania palcem winnego, pietnowania instytucji czy epatowania pouczajacym tonem. Ogranicza sie tylko do pokazania jednego konkretnego przypadku w calej swojej kompleksowowsci i ze wszystkimi skutkami, przypadku stopniowej degeneracji czlowieka ulegajacego swoim namietnosciom i zadzom, czlowieka, ktory znalazl sie w nieodpowiednim miejscu. Bo film jest takze o tym, ze nalezy walczyc z tym, co narzuca nam presja spoleczna i szukac swojej drogi samorealizacji, i jesli mozna doszukac sie tu oskarzen to tylko wobec homofobii i lekow drzemiacych w spoleczentwie, ktora na sile stara sie zacierac odbiegajace od normy roznice i zamykac wszystkich w obrebie jednego obowiazujacego schematu: panie na prawo, panowie na lewo, ksieza do kosciolow, dzieci do szkol. Obrazek idylli, ktora ma obowiazywac i ktora jest utopia, jesli nie bierze sie pod uwage, ze nie wszystkich mozna tak latwo i bezbolesnie skatalogowac.