Nowy film Almodovara był dla mnie trudny do oceny, szczególnie, że mam brzydki nawyk myślenia juz w czasie filmu o tym, co powiem po jego projekcji. Po "Porozmawiaj z nią" ten hiszpan stał się dla mnie mistrzem i tym samym ustawił poprzeczkę bardzo wysoko. "Złe wychowanie" gdzieś w połowie projekcji mnie zawiodło. Ale musiałam wziąć poprawkę na tą poprzeczkę, na to, że trudno oczekiwać kolejnego arcydzieła. Wzięłam, ale mimo wszystko miałam żal do Almodovara, że po tej pięknej balladzie o tak wielku odcieniach miłości znów wraca do swoich ukochanych tematów - transwestytów i gejostwa. Widziałam zbyt wiele podobieństw do poprzednich filmów; mamy wątek ksiązki jak w "Kwiecie mego sekretu", scenerie podobną do "Kiki", a i pare scen kojarzących sie z "hable con ella" (to akurat nie był zarzut, a dobra zabawa - odkrywanie takich skojarzeń). Wiedziałam oczywiscie, że tu też rzecz sie tyczy miłości, ale znów ukazanej w mniej piękny sposób niz poprzednio. Doceniałam piękno niektórych scen. I geniusz niektórych. Ale cały czas czegoś mi brakowało. Powiedziałam sobie wtedy, gdzieś w połowie projekcji, że Almodovar może się uratować tylko zakończeniem. Jeżeli będzie w stanie sfinalizować tą opowieść w doskonały sposób, jeżeli wtedy mnie zaskoczy - moze uda mu się przekonać mnie całkowicie do swojego nowego filmu. I nie będzie potrzebował taryfy ulgowej. I - co najśmieszniejsze - tak się stało. Pedro zawarł tak dużo silnych emocji w ostatnich 10 minutach "Złego wychowania", że wyszłam z kina porażona. I zachwycona. Czułam ten wewnętrzny niepokój, takie jakby obdarcie z uczuć, które jest dla mnie osobiście najlepszym wyznacznikiem dobrego kina.