Jedno jest pewne- nie należy czytać opisu tego filmu na Filmwebie. Chyba tylko po to, żeby szczerze się roześmiać, w innym razie grozi to poważnym zwątpieniem w przyszłość tego portalu. "Opis" ten straszy tu już kilka dobrych lat i nikt nie kwapi się by go zmienić. Ale wróćmy do samego filmu.

Saura po raz ostatni współpracuje z Geraldine Chaplin, której to, powiedzmy szczerze, zawdzięcza swoje największe dokonania kinematograficzne. Dzieło z 1978 roku cechuje charakterystyczna dla tego reżysera dość swobodna konstrukcja fabularna, powolne budowanie napięcia i niesamowity klimat drzemiący w najmniejszych szczegółach. Przepiękne wnętrza, scenografia, kostiumy, paleta barw - Saura ma wyczucie w detalach.

Jeśli chodzi o samą fabułę, ta jest dość niejasna. Luis (Gomez) reżyseruje przedstawienie teatralne o wojnie, torturach i represjonowanych politycznie. Niecodzienne metody jakie stosuje w swej sztuce zwracają uwagę aktorki Emilii (Chaplin), z którą po jakimś czasie połączy Luisa uczucie, a także uwagę anonimowego szantażysty, który w dziwnych listach żąda by reżyser porzucił swe dzieło. Mamy tu więc mieszankę thrillera politycznego, romansu i dramatu obyczajowego. Od scen przesłuchań i brutalnych tortur do niesamowitej sceny tańca w wykonaniu głównych bohaterów (ach te nogi Geraldine...) w rytm temperamentnej hiszpańskiej piosenki.

Klasycznie więc, Saura miesza uczucia z polityką, która od dawien dawna leży mu na sercu. Na plus cała otoczka wizualna i doskonale aktorstwo. Wspomniane już tempo akcji pozostawia jednak trochę do życzenia. Mamy wrażenie ze Saura celowo (?) przeciąga i rozciąga fabułę, by jeszcze mocniej zmęczyć widza i wywrzeć na nim wrażenie zwłaszcza przy pomocy zaskakującej pointy i brutalnego finału. Zabiegi te znamy już z "Anny i wilków" oraz innych jego opowieści. Można się tym zachwycić lub, jak już mówiłem, lekko zmęczyć. Z pewnością nie jest to film na pierwsze spotkanie z hiszpańskim wizjonerem, jednak - jak większość jego filmów - warty uwagi.