Trzeba powiedzieć jasno - Ryszard Bugajski zrobił film zaskakująco niedobry! Aż się nie chce wierzyć, że z tak znakomitego i wielowymiarowego materiału, jakim jest życiorys Julii Brystygierowej, można zrobić tak zły film. Być może Bugajski zbytnio zawierzył własnemu instynktowi twórczemu i nie powierzył trudnego zadania napisania scenariusza osobie bardziej kompetentnej, w każdym razie dostajemy "dzieło" kulejące pod każdym możliwym względem. Film jest po prostu nudny, nie wnoszący nic nowego do opisu postaci "Krwawej Luny", wątek mesjanistyczny ociera się o kicz, a nawet śmieszność, a sceny wizji głównej bohaterki utrzymane są ni to w poetyce "Wesela", ni to "Dziadów". Przypuszczam, że w założeniu twórcy kulminacyjna miała być scena rozmowy z kardynałem Wyszyńskim, połączona z ekspiacją Luny i początkiem jej nawrócenia. Niestety, jesteśmy raczeni przemyśleniami filozoficznymi na poziomie gimnazjum. Odrębnym problemem są drewniane dialogi i aktorstwo, łagodnie mówiąc, nie najwyższych lotów. Nie dotyczy to jedynie głównej bohaterki i można jedynie ubolewać, że Maria Mamona nie miała dotąd stworzonej możliwości, aby w pełni ukazać swój kunszt. Jest to jakaś dziwaczna polska przypadłość - kreuje się pseudogwiazdy, a prawdziwi artyści są narażeni na niezrozumiały powszechny ostracyzm. Nieodległym przykładem była rola Krystyny Feldman w "Nikiforze", kiedy to aktorka o tak niebywałym potencjale twórczym przez całe życie była niedostrzeżona i grywała wprawdzie w miarę często, ale jedynie epizodziki. Taki sam los spotkał i nadal spotyka jakże wiele znakomitości jak choćby Danuta Szaflarska, jednak reżyserzy z uporem lansują tzw. "aktorów", których nazwisk nawet nie warto przytaczać.
Konkludując - jeśli ktoś nie wie nic, albo wie bardzo niewiele o Julii Brystygierowej, to po projekcji będzie wiedział równie mało. Ci, którym ta postać nie jest obca, będą zdumieni, jak bardzo reżyser zmarnował szansę na zrobienie dobrego, a nawet bardzo dobrego filmu. Bardzo szkoda! I to kolejny raz.