Film oparto na historii, z której można było zrobić arcydzieło: niezwykle interesujący rozdział w dziejach Anglii i Europy, problem władzy, rewolucji i społecznych przemian, a w tle przyjaźń dwóch wielkich osobowości, która zderza się z wymykającym się spod kontroli biegiem wypadków.

Niestety, filmową opowieść spartaczono już na etapie scenariusza, a potem nic już nie uratowało projektu: ani rozmach realizacji, ani gra aktorska. Przede wszystkim opowieść jest średnio zrozumiała dla kogoś, kto nie zna historii Anglii. Biegają po Londynie jakieś ubrane na czarno ufoludy - kto to jest i czemu Cromwell jest ich przywódcą? Nie wiadomo. Ktoś komuś podrzyna gardła, jeszcze inni palą wrogów na stosach - dlaczego i po co? Czort znajet. Tymczasem w Londynie po królewskim dworze pęta się jakieś wściekłe chuchro w postaci Cromwella - skąd się tam wzięło i kto dał mu prawo wrzeszczeć na monarchę? Tego też nikt nie wyjaśnia.

Na marginesie jedynym powodem oporu monarchy przeciwko rebeliantom było dla scenarzystów przekonanie o boskim pochodzeniu królewskiej władzy: filmowy Karol Stuart powtarza to chyba ze trzy razy w różnych momentach. Trochę uprościli problem.

No i w końcu kręgosłup filmu, czyli relacje Cromwell - Fairfax: ledwo się trzymają kupy, i to tylko dzięki Timowi Rothowi w roli tego pierwszego. Fairfax jest całkowicie pozbawiony ikry, przez większość filmu raczy nas wyłącznie łzawi spojrzeniami i moralizującymi przemowami. Roth przynajmniej próbuje coś zrobić ze swoim Oliverem, pokazać jego wielowymiarowość: szaleństwo i wizjonerstwo, ideały i okrucieństwo, miłość do Fairfaxa i pogardę dla ludzkiego życia. Douglas Scott poległ na całej linii.

Gwoli sprawiedliwości trzeba jednak dodać, że dobre postaci trudniej zagrać niż te złe. I wielu aktorów pada ofiarą tej reguły.

Podsumowując: film niezły, kto lubi opowieści historyczne, z całą pewnością może po niego sięgnąć. Ale szkoda niewykorzystanego potencjału samej historii, zaangażowanych aktorów i pieniędzy, włożonych w produkcję.