Niestety - tylko oparty. Z prawdziwymi realiami wspólnego ma niewiele, dlatego szkoda, że w ogóle powołuje się na autentyczne wydarzenia, deformując je. Rzeczywiście, niepokorny, trenujący boks i ślący maślane spojrzenia znad koloratki Lambert w sutannie prezentuje się fotogenicznie. Nawet wątek miłosny jak się patrzy, bo to przecież najłatwiejszy sposób, żeby uczłowieczyć księdza. A gdyby tego było mało, to wszystko to kosztem krajobrazu społeczno-politycznego PRL, który powinien być tu główną siłą i kontekstem. Zamiast tego mamy nędzną atrapę wzburzonego proletariatu i na siłę wepchnięty na pierwszy plan konflikt wewnętrzny oprawcy.

Śmiech na sali, i to niestety przez łzy. Historia narodowowyzwoleńcza zdegradowana do poziomu konwencjonalnej bajeczki obok której, po kilku tanich wzruszeniach, każdy mógłby przejść obojętnie.
A laik złapałby się wzniosłym gestem za serce, i, nie zdając sobie sprawy, że fabuła nijak ma się do prawdy, cieszyłby szczerze z tak chwalebnego filmowego przedsięwzięcia. I to jest właśnie niebezpieczne. To mnie właśnie martwi.

Bo niech by sobie i taka historyjka była; niech by i ksiądz rzeczywiście rozdawał autografy po mszy roześmianemu tłumowi (przeurocza scena); na wszystko zgoda, gdyby tylko nie próbowano podciągać tej powiastki pod opowieść o życiu i dziele księdza Jerzego.

Wstyd...