W bardzo dosłowny sposób, kurczowo wręcz trzymając się literackiego pierwowzoru (z urwaniem akcji w finale włącznie). Nie jestem pewien jednak czy akurat w danym przypadku było to trafnym posunięciem. Już na pierwszy rzut oka widać, że mamy do czynienia z telewizyjną produkcją, a to, co zwykle działa jako atut twórcy "Pianistki", czyli oszczędność środków, tutaj częstokroć najzwyczajniej razi. Miejscami odnosiłem wrażenie, jakbym oglądał filmowe "opracowanie lektury": poczyniono niezbędne skróty, pamiętając wszak o wszystkich najważniejszych wątkach, zachowano nawet narratora trzecioosobowego, który z offu komentuje wydarzenia na ekranie. Klimat książki wprawdzie gdzieś tam się zachował, aktorzy zostali dobrze dobrani względem poszczególnych postaci, jednak jak na twórcę tej miary, co Haneke to jednak za mało. Liczyłem na autorskie odczytanie prozy autora "Procesu", tymczasem otrzymałem poprawnie odrobione "zadanie na temat".