Po długiej przerwie znowu sięgnąłem po kino japońskie i dostałem kolejny dowód na to, by robić to znacznie częściej. Jednocześnie było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Naomi Kawase, które na pewno nie będzie ostatnim, bo jestem nią absolutnie zauroczony. "Zawsze woda" to film niespieszny, głęboko uduchowiony, delikatny i mimo symboliki, wyjątkowo prawdziwy.

Film zaczyna się widokiem potężnych spienionych fal oceanu, wściekle atakującego ląd. Nic dziwnego, że Kaito boi się go. Dziewczyna i jej ojciec namawiają go, by nauczył się surfingu, lecz ten konsekwentnie odmawia. Chłopak ukrywa jednak tajemnicę, o której nikomu nie mówi. Kilka dni wcześniej znalazł wyrzuconego z wody człowieka. Jak się później okazuje, nie był to zwykły topielec, a gdy dowiadujemy się prawdy, zachowanie Kaito nabiera sensu. W tym samym czasie jego dziewczyna, Kyoko bardzo przeżywa chorobę umierającej matki. Skonfrontowanie tych dwóch historii wybrzmiewa w pełni dzięki zespalającej wszystko w całość postaci dziadka Kyoko. Jego życiowa mądrość spotyka się jednak z niezrozumieniem młodych.

Film jest wypełniony subtelnymi emocjami w wielu pięknych i magicznych scenach, a dzięki kunsztowi, głównie najmłodszych aktorów nie ma w nich krzty fałszu. Moment pocałunku Kyoko i Kaito ma w sobie tyle magnetyzmu, że podczas trwającej wydawałoby się w nieskończoność chwili, gdy młodzi patrzą sobie prosto w oczy wydaje się, jakby przez powietrze płynął prąd. Tak jak w scenie następnej, gdy chłopak odwozi dziewczynę do domu a ta mówi mu, że go kocha i czeka długo na odpowiedź. Kaito wyraźnie nie jest pewny swoich uczuć, ale po chwili milczenia odpowiada wyznaniem uczucia, czym wywołuje tak szczery i pełen szczęścia uśmiech dziewczyny, że nie sposób nie uśmiechnąć się razem z nią.

Szczególną kwestią w filmie i w ogóle w zrozumieniu kultury Japonii i Dalekiego wschodu jest muzyka i jej miejsce w codziennym życiu. W momencie, gdy Kyoko śpiewa piosenkę czułem ogromny spokój i choć nie rozumiałem o czym jest pieśń, to czułem, że to musi być coś pięknego. Podobnie w scenie śmierci matki Kyoko, gdy umierająca w otoczeniu rodziny i przyjaciół prosi o zaśpiewanie jej jakiegoś utworu. Cały pokój tańczy i śpiewa wokół łóżka chorej a ta, mimo widma śmierci oraz łez męża i córki uśmiecha się i mówi zgromadzonym, że jest szczęśliwa. Scen, gdy bohaterowie śpiewają, grają na instrumencie, lub tańczą jest więcej, dzięki czemu można poczuć prawdziwą, duchową więź ze światem, którego fragment właśnie oglądamy w filmowym dziele Kawase.

Bardzo ważną rolę w filmie odgrywa natura. Matka Kyoko przed śmiercią prosi o przeniesienie jej ze szpitala do domu, gdzie będzie mogła spędzać czas w otoczeniu drzew. Wymowna staje się w tym kontekście scena, w której ojciec Kyoko opowiadając Kaito o wyjątkowości surfingu i poczuciu przez te kilka sekund jedności z falą, stwierdza, że natura jest zbyt potężna, by z nią walczyć i powinno się być wobec niej pokornym, a kilka sekund po tych słowach widzimy jak wielkie maszyny z warkotem łamią drzewa, niczym zapałki a koparki wykopują pozostałe w ziemi korzenie. Kontrast między tymi scenami wydaje się mówić sam za siebie.

Również dramaty bohaterów mają swój odpowiedni ładunek emocjonalny. Wspomniana tragedia rodzinna Kyoko wydaje się być dużo gorsza od problemów Kaito, jednak reżyserka nie lekceważy jego rozterek i poświęca im równie dużo czasu. Chłopak przeżywa bowiem w dalszym ciągu rozstanie rodziców i nie jest w stanie zaakceptować pojawiających się w domu kochanków matki. Z tego też powodu unika zbliżenia z Kyoko, mimo, że ta bardzo tego pragnie. W końcu milczenie zostaje przerwane a prawda ujawniona, lęki pokonane a dystans między młodymi zniesiony. Poprawa przychodzi nie od razu, bo po przeżyciu i zrozumieniu znaczenia swoich doświadczeń, ale dzieci odnajdują się nawzajem. I choć jeszcze nie rozumieją, co kryje w sobie morze, to liczymy na nie.