ach, te czorty rozdające karty, biesy bez twarzy wnoszące dekoracje, coraz bardziej włączające się w akcje, tak kunsztowne i wprost proporcjonalne, wszędobylskie, acz nienachalne..

krótko, acz treściwie, szkatułkowo i soczyście podtuningowane precyzją i tajmingiem. napoprzetykane tycimi klejnocikami niczym dobra kargulowa kasza skwareczkami ćwiczenie stylistyczne (w tempie coś koło dwustu dwudziestu tycich klejnocików na minutę).

działa, acz wyłącznie w momencie konsumowania, gryzienia, żucia i przełykania - to w ogóle będzie syndrom andersona, że pół godziny po seansie już się nie pamięta.

ten anderson w ogóle - jak bezpodstawnie mniemam - albo ma autyzm albo aspergera - albo jedno i drugie, jakkolwiek finezyjnie to kanalizuje - macki niewidzialnej ręki z filmowej przestrzeni poza kadrem czyniąc głównym spektaklem!