Zdarzyło mi się obejrzeć obydwie wersje tego filmu: zarówno przedwojenną, jak i tą z 1982. Moim zdaniem ta druga wersja wypada zdecydowanie lepiej, gdyż jest zdecydowanie lepiej dopracowana, wyreżyserowana i bardziej wciągająca. W filmie Waszyńskiego strasznie irytują te dziwaczne przejścia czy naiwność niektórych scen (proces Wilczura, gdy wszyscy proszą Sędziego, aby uznał go za niewinnego). Ta scena wypadku Marysi i Leszka wzbudza śmiech nawet jak na tamte czasy - motorynka się przewraca i od razu poważne obrażenia. Aktorzy grają niewiarygodnie teatralnie, tym bardziej jak się to porówna do filmu Hoffmana. Przyznaję, że Junosza-Stępowski wypadł naprawdę przyzwoicie w roli prof. Wilczura, ale pozostali to ja dla mnie tragedia (chociaż daruję im to ze względu na to, iż była to wtedy dosyć typowa polska szkoła aktorska). Wybaczcie, ale polskie przedwojenne kino to akurat nie dla mnie.
Moja ocena: 6/10