To bardzo prosta historia o dwóch mężczyznach. Pierwszy z nich, Rex, podchodzi do życia emocjonalnie i poddaje się uczuciu miłości do kobiety. Drugi, Raymond , tak dalece wierzy w potęgę intelektu, że postanawia wyzbyć się swych uczuć, które ograniczają jego wolną wolę i wznieść się na poziom przerastający przeciętnego śmiertelnika. Może zafascynowała go nietzscheańska koncepcja Nadczłowieka, a może wzorem bohaterów powieści Markiza de Sade, pragnie poprzez przerażającą zbrodnię złożyć hołd bezwzględnej i okrutnej Naturze ? Dla mnie najbardziej wstrząsająca jest końcówka filmu, w której Rex, wiedząc już, że jego dziewczyna nie żyje i że zabił ją facet, który przed nim stoi, przełamuje swój naturalny strach i decyduje się wypić płyn ze środkiem nasennym. Wie bowiem, że gdyby się w tym momencie wycofał, to zniszczyłby swoje wewnętrzne przekonanie o prawdziwości uczucia, jakie żywił do Saskji. Pod koniec filmu dochodzi więc do śmiertelnego pojedynku dwóch idealistów. Film nie daje odpowiedzi na pytanie o to, kto w tym pojedynku okazał się zwycięzcą. Ale widz otrzymuje za to bardzo oryginalną i zarazem drastyczną wizję konfrontacji dwóch skrajnie odmiennych postaw. Po raz kolejny możemy się przekonać, że człowiek to dziwna istota, zdolna zarówno do największego poświęcenia w imię bezinteresownej miłości, jak i do niewiarygodnego bestialstwa. Rzadko się zdarza w kinie, żeby przy użyciu tak nieskomplikowanych środków wyrazu udało się osiągnąć tak dużą siłę oddziaływania na emocje i intelekt widza. Nie wiem, czy pasuje do tego filmu określenie "arcydzieło". Z całą pewnością jest to jednak wybitna pozycja w dorobku europejskiej kinematografii i jeden z tych filmów, które będą towarzyszyć mi przez resztę życia.