Niebywale wszechstronny aktor charakterystyczny, z sukcesem występujący zarówno przed kamerą, jak i na scenie. Pisze także dramaty i pasjonuje się muzyką. Jest jednym z raptem sześciu wykonawców (obok m.in. Orsona Wellesa, Jamesa Deana i Montgomery’ego Clifta), którzy otrzymali za swój debiut na dużym ekranie nominację do Oscara. Mimo że na swoim koncie nie ma jeszcze tej nagrody, to w historii kina zapisał się niezapomnianymi kreacjami, szczególnie tą w obrazie "Serce to samotny myśliwy".

Arkin swoją karierę rozpoczynał jako wokalista w folkowej grupie The Tarriers. W 1958 roku zadebiutował nawet na Off-Broadwayu jako śpiewak w przedstawieniu "Heloise". Potem związał się w teatrem improwizującym – najpierw z The Compass Players w St. Louis, a potem w Chicago z grupą Second City. Z tą drugą w 1961 roku po raz pierwszy pojawił się na Broadwayu w sztuce "From the Second City". Dwa lata później opuścił jej szeregi, by zagrać u Carla Reinera w komedii "Enter Laughing", za którą otrzymał nagrodę Tony. Powrócił do Second City, by pojawić się w "A View From Under the Bridge". W tym samym, 1964 roku wystąpił również w "Luv" Murraya Schisgala.

Mimo że przed kamerą pojawił się już w 1957 roku jako członek The Tarriers w "Calypso Heat Wave", na prawdziwy debiut musiał poczekać do 1966 roku, kiedy to zagrał w satyrze wojennej Normana Jewisona "Rosjanie nadchodzą". Za rolę sowieckiego członka łodzi podwodnej otrzymał nominację do Oscara i statuetkę Złotego Globu. Swój talent dramatyczny objawił w "Doczekać zmroku", gdzie jako psychopata próbował zabić niewidomą bohaterkę graną przez Audrey Hepburn.

Niezapomnianą kreację głuchoniemego Johna Singera stworzył w dramacie "Serce to samotny myśliwy", za którą dostał drugą nominację do Oscara i nagrodę krytyków nowojorskich. W "Popi" wcielił się w portorykańskiego ojca, walczącego o lepszy byt dla swojej rodziny. W 1970 roku zagrał kapitana Yossariana w "Paragrafie 22", adaptacji powieści Josepha Hellera dokonanej przez Mike’a Nicholsa. Sam film jednak rozczarował, na czym ucierpiała kariera Arkina.

W 1977 roku zachwycił za to rolą Zygmunta Freuda w "Siedmioprocentowym roztworze", a dwa lata później kreacją dentysty, który zostaje wmieszany w intrygę teścia swojej córki, granego przez Petera Falka w komedii "Teściowie". W pierwszej połowie lat 80. pojawił się m.in. w "Improper Channels" według scenariusza swojego syna Adama oraz w "Joshua dawniej i dziś" jako ojciec Jamesa Woodsa. Potem była pamiętna kreacja w telewizyjnej "Ucieczce z Sobiboru", w której stanął na czele grupy uciekającej z obozu śmierci. Lata 90. rozpoczęły się dla niego od "Edwarda Nożycorękiego" Tima Burtona. Następnie były obrazy "Glengarry Glen Ross" z Alem Pacino i Jackiem Lemmonem oraz "Matka noc", ekranizacja powieści Kurta Vonneguta, gdzie pojawił się obok Nicka Nolte. Rok 1997 to także dwa ważne projekty: "Gattaca – Szok przyszłości" z Ethanem Hawkiem oraz "Zabijanie na śniadanie" z Johnem Cusakiem.

Arkin pojawił się również w obrazie "Cztery dni we wrześniu", nominowanym do Oscara w kategorii najlepszy film zagraniczny. W "Slumsach Beverly Hills" z 1998 roku partnerował z kolei Marisie Tomei. Po roli w "Jakubie kłamcy" można go było zobaczyć w "Ulubieńcach Ameryki" oraz "Trzynastu rozmowach o tym samym", które przyniosły mu nagrodę National Society of Film Critics i nominację do Independent Spirit Award. Następnie w serialu "100 Centre Street" Sidneya Lumeta zagrał sędziego. Za kreację w telewizyjnych "Aktach z Pentagonu" z 2003 roku został nominowany do Emmy. Rok później wystąpił w "Erosie", projekcie trzech reżyserów: Michelangelo Antonioniego, Stevena Soderbergha i Wong Kar Waia, oraz "Czekając na cud" obok Susan Sarandon, Robina Williamsa i Penélope Cruz.

W 2006 roku aktor był bardzo zapracowany. Rozpoczął go od "Firewall" z Harrisonem Fordem. Potem był komediodramat "Mała Miss", przebój festiwalu Sundance z Toni Collette i Gregiem Kinnearem. W komedii "Śnięty Mikołaj 3" zagrał teścia tytułowego bohatera, a w "Raising Flagg" pana złotą rączkę, który przez całe życie rywalizuje ze swoim sąsiadem. W następnym roku jego głos można było usłyszeć w animacji "Bee Movie" oraz zobaczyć w thrillerze "Rendition".

Arkin także reżyserował. W 1969 roku otrzymał nagrodę Drama Desk Award za offbroadwayowską sztukę "Sposób na Alfreda", którą potem zrealizował jako film. Sukcesem był także jego debiut na Broadwayu – adaptacja dramatu Neila Simona "The Sunshine Boys" z 1972 roku. Na swoim koncie ma również filmy fabularne, takie jak "Twigs", "Fire Sale", "Samuel Beckett Is Coming Soon", "Arigo" i "Blood (Thinner Than Water)".

Arkin był trzykrotnie żonaty: z Barbarą Dana, Jeremy Yaffe oraz obecnie z Suzanne Arkin.

(oprac. Alicja Sterna)

To może skorektuj to jakoś i wrzuć jako biografię? Bo aż żal patrzeć na ten brak opisu

Ale Oscara przecież dostał. Za Małą miss