Monolog wygłoszony do syna, gdy ten znajduje go samotnie pijącego, łamiąc tym samym obietnicę złożoną żonie, to najlepszy monolog jaki słyszałem w polskiej kinematografii. Krótka zaduma o byciu Polakiem:

Ja sam przez tyle lat się bałem, a przecież chyba aż tak od ciebie głupszy nie jestem... A może jestem...
Ale nie umiałem, nie miałem jakoś tak odwagi, pomysłu (...)
(...) Wiesz dlaczego się bałem tak tej zagranicy?
Bo jak tam jechałem, to myślałem, że właśnie tam, że tam za granicą będę się mógł czuć człowiekiem, a nie tym Polakiem.
Ale po latach dotarło do mnie, że to właśnie tam jestem najbardziej Polakiem, a tylko tutaj w Polsce mogę być człowiekiem. Bo po to jest ten kraj, żebyśmy mogli się tutaj czuć ludźmi.