Urodzony w 1903 lub 1904 w El Seco k. Hondo w Coahuili, zmarł w 1986 w Ciudad de Mexico; reżyser, scenarzysta i aktor meksykański. Syn Kreola i Indianki (stąd przydomek „El Indio”). W 1923, będąc kadetem, wziął udział w kontrrewolucji, osiągnął rangę podpułkownika; ujęty i skazany na 20 lat, uciekł do USA, gdzie od 1924 grał liczne role epizodyczne w Hollywood. Po amnestii w 1933 wrócił do kraju. W ciągu dekady zagrał 20 ról, od 1936 pisał też scenariusze. Jako reżyser debiutował autorskim filmem „Wyspa namiętności” (1941); sławę międzynarodową przyniósł mu ciąg melodramatycznych powieści opisujących życie gnębionych przez nędze, zabobony i podziały klasowe wieśniaków meksykańskich., rozpoczęty trzecim w dorobku „Polnym kwiatem” (1943), a tworzony przy decydującym wkładzie wybitnego operatora Gabriela Figueroy. Ich szczytowe osiągnięcie „Maria Candelaria” (1943), zdobyło główne nagrody w Cannes (1946); Ariele-krajowe odpowiedniki Oscarów-przypadły „Porzuconym” (1945), „Zakochanej” (1946), „Perle” (1946 wg. Scenariusza J. Steinbecka), „Rio Escondido” (1947) i „Palomie” (1949). Trzy ostatnie filmy oraz „Maclovia” (1948) i „Źle kochana” (1949) przyniosły też nagrody na festiwalach międzynarodowych Gabrielowi Figueroi. W pierwszej połowie lat 50 wielka nadal aktywność Fernandeza (15 filmów) nie zaowocowała już poza „Siecią” (1953) żadnym osiągnięciem. W latach 60 zajął się głównie aktorstwem, od 1965 także w USA (m.in. Powrót siedmiu wspaniałych, 1966; Lucky Lady, 1975; Pod wulkanem, 1984; Piraci, 1986). Pamiętne stały się role, które powierzył mu S. Peckinpah - sadystycznych potentatów w „Dzikiej bandzie” (1969) (generał Mapach) i „Dajcie mi głowę Alfreda Garcii” (1974). Znany z gwałtowności Fernandez potwierdził ją niejako w realnym życiu: w 1976 został skazany za zabójstwo robotnika rolnego, wcześniej zaś podczas dyskusji strzelił w głowę krytykowi.