Nie miałem przyjemności przejść się na oryginał, ale sądząc po piosenkach i opisie fabuły to wydanie jubileuszowe różni się od niego jedynie kilkoma nawiązaniami do teraźniejszości, których siłą rzeczy nie mogło być w latach 90-tych.

Jeśli tak to z bólem serca stwierdzam, że po legendzie jaką obrósł ten musical spodziewałem się znacznie, znacznie więcej. Znaczy, dalej są w nim fenomenalne piosenki, które poznałem dzięki Studii Accantus, ale kompletnie zaskoczyło mnie to, że za wiele wspólnego z fabułą to one nie mają. Na przykład Szyba. Babka nie dostała angażu a śpiewa jakby walczyła z nie wiadomo jakimi przeciwnościami losu. I jakie co pisanie długich listów? O zabawie co dzień takiej samej nie wspominam. To nie ma nic wspólnego z tym co widzieliśmy. Wieża Babel też ciekawa. Przedsięwzięcie rozmiarów biblijnych czyli śpiewanie na stacji metra. Tak, tego właśnie się spodziewałem słuchając tego utworu.

Także sorry, ale reżyseria i scenariusz, za które odpowiada właśnie Józefowicz, leżą i kwiczą. Nie ma w tym jakiejkolwiek narracji. Skaczą od jednej piosenki do drugiej nie poświęcając nawet minimum uwagi fabule. Wielu rzeczy trzeba się domyślać, bo nie są nawet zasygnalizowane. Na przykład konflikt bohaterów czy iść za marzeniami, czy wybrać komercję. Nikt nie powiedział, że z tym mają problem a piosenka jaką zaczęli śpiewać nijak na to nie wskazuje. Zobaczcie sobie dobre musicale pokroju Hamiltona. Tam na podstawie samych utworów da sobie ułożyć w głowie co się dzieje. Tutaj przydałby się komentarz, którego nie ma, bo piosenki są o czymś zupełnie innym.

Poza tym fabuła też szału nie robi. Beztalencie nie dostały się do teatru i magicznie nauczyły się pięknie śpiewać i tańczyć. Tak, to jest historia warta opowiedzenia. Poza tym scenografia też szału nie robi. Nie ma żadnego odróżnienia między teatrem a stacją metra. Przy czym ani jedno, ani drugie nie wygląda tak jak powinno i trzeba się domyślać gdzie teraz przebywają. Także spektakl przeszedł do historii, ale nie dzięki Józefowiczowi, tylko wbrew niemu, bo utwory są świetne, ale nie potrafił je ubrać w fajną opowieść.