Też mnie to dziwi. Z wielu jego dzieł można by zrobić genialne filmy. Choćby z "Balladyny" albo "Lilii Wenedy". Niestety, Słowacki wielu dramatów nie skończył - choćby "Złotej czaszki" albo "Horsztyńskiego".

Wielkim problemem - co uwidacznia się po latach - Juliusza Słowackiego był do granic posunięty indywidualizm, charakterystyczny nie tylko dla romantyków, oraz przesiąknięcie utworów mistycyzmem. Najlepszy okres twórczy przeżył Słowacki po 1842 roku, gdy najpierw związał się z Towiańskim, który jednak zabraniał poecie pisać, co ich ostatecznie poróżniło, a dwa lata później w czasie przebywania w Pornic w - jeśli mnie pamięć nie myli - Bretanii doznał Słowacki objawienia, gdy w postaci drobnej pastereczki na skale dojrzał wszystkie jej przeszłe wcielenia, wszystkie druidyczne obrządki, tradycje, ciała niebieskie i prawidła Kosmosu skupione w tym jednym, ludzkim ciele. Jak to zobrazować w filmie? Pytanie retoryczne.

Aby spopularyzować Słowackiego, musiałby on sam być najpierw należycie doceniony. Wbrew temu, co wykładają podręczniki szkolne, tak się nigdy nie stało. Za życia wieszcz - jedyny spośród wieszczów, który spalił się dla sztuki - zrażał do siebie ludzi. Gdy wyjechał do Francji po powstaniu listopadowym i odszedł od klasycyzmu na rzecz nowego prądu kulturowego, był mu tak wierny, że nie pojął, jakimi pragnieniami kierowali się Polacy w diasporze i w okupowanym kraju. Słowacki zaproponował im skrajny indywidualizm, walkę podstępną z wrogiem, przeciwstawienie się potęgi ducha potędze carów. Jeszcze w czasie Wiosny Ludów w 1848, gdy Słowacki walczył w Wielkopolsce, mimo że gruźlica wyniszczyła go do tego stopnia, że nie mógł dźwigać karabinu, wołał do oficerów: "wam się zdaje, że dziś potrzeba jeszcze armat, pułków, oficerów?" Mickiewicz, dopóki tworzył do 1. poł. lat 30., zaproponował Polakom kolektywne cierpienie i rozpamiętywanie dawnej wielkości Republiki. Tego naród pragnął i to naród rozumiał. Słowacki był tłumom obcy, a i on bał się tłumów, rewolucji, rzezi; czerni Bohdana Chmielnickiego i Jakuba Szeli.

Słowacki nigdy nie znalazł zrozumienia w masach nie tylko dlatego, że zaproponował dla potomnych niemożliwe - walkę myślą, słowem, ideą. Walkę króla-ducha z sztanów gromadą. Jak można było w to wierzyć, gdy liczy się przemysł, potencjał biologiczny, zaufani alianci. Nawet rozmiłowany w poecie Marszałek Piłsudski musiał pogodzić się z warunkami realpolitik. Nawet rozmiłowana w okultyzmie i wszelkich tajemnicach II RP nie rozumiała "Genezis z ducha", czyli odmiennej wersji biblijnej Księgi Rodzaju. Aby kręcić filmy na motywach pism Słowackiego, społeczeństwo musiałoby wreszcie wiedzieć, mówiąc przysłowiem, co poeta miał na myśli. Społeczeństwo musiałoby podzielać nadprzyrodzone doświadczenia Słowackiego.

(wybacz przesadnie długą odpowiedź; nie planowałem tego)

dziękuję

Moim zdaniem nasi filmowcy powinni wziąć się za takie dzieła:
1.Rozważna i romantyczna
2.Mnsfield Park
3.Perswazje
4.Duma i uprzedzenie
5.Bobok
6.Człowiek w żelaznej masce
7.Rodzina wilkołaka
8.Pani Bovary
9.Kordian
10.Porwany za młodu
11.Wyspa skarbów
12.Oliver Twist
13.Wielkie nadzieje
14.Dorian Gray
15 Duch z Canterville (Jest 27 minutowy film z 1967 roku ale to za mało)
16.Dama pikowa (26 minutowa krótkometrażówka z 1972 roku to za mało)
17 Miesiąc na wsi
18 Wichrowe wzgórza
19.Panna Julia
20.Silniejsza
Nie wiem może jakby Polska była w pełni niepodległa po II WŚ to nasze kino kręciło by filmy światowych autorów.
Kino francuskie upodobało sobie rosyjskich autorów