- Mam deja-vu ? pomyślałem. - Czyżby nadawali Bayer Full, mój ukochany zespół z dzieciństwa?
Pogłośniłem dźwięk i zdałem sobie sprawę, że się mylę. Zawiedziony, już miałem wyłączyć odbiornik, kiedy nagle pod wpływem odgłosów dochodzących z niego ogarnęło mnie uczucie błogości, uczucie, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem?. Niestety piosenka szybko się skończyła, a ja nadal siedziałem gapiąc się w diodę migającą w lewym górnym rogu magnetofonu, nie mogąc otrząsnąć się z wrażenia. Nagle poczułem coś chłodnego na policzku, co wyrwało mnie z zamyślenia. Spojrzałem do góry, gdzie powinien być sufit i zobaczyłem zachmurzone niebo, z którego zaczynał siąpić deszcz. Zakląłem na komornika, który w zeszłym tygodniu zabrał mi dach i powlekłem się do stajni wydoić krowy.
Przez kilka kolejnych dni owa piosenka chodziła za mną jak cień, a ja nadal nie wiedziałem kto jest jej twórcą. Postanowiłem zasięgnąć rady u mojej rodzicielki, miejscowej dewotki. Zwierzyłem się jej z mojego problemu dokładnie wyklaskując rytm utworu. Przez twarz mojej matki przebiegł cień zdziwienia.
- Nie znasz nazwiska tego wielkiego człowieka? Toż to, jak mówi znany krytyk muzyczny ?wśród tandety, kiczu i komerchy on jeden, jedyny pozostaje niepowtarzalny, oryginalny, wolny i wyemancypowany! Oto nadeszła nadzieja, że polska muzyka wstanie z kolan i ruszy ku wiekopomnej chwale! Nawet Penderecki w jego wieku nie osiągnął tyle co on, twórca wykwintno-burżuazyjnej muzyki arystokratycznej!? A więc na kolana przez mistrzem, mój synu! ? wyszeptała z błyskiem w oczach składając ręce jak do modlitwy.
To, co powiedziała moja matka nie dawało mi spokoju. Następnego dnia, kiedy wybrałem się na zakupy o mało nie wpadłem pod furmankę z sianem. Kiedy dotarłem na targ, ujrzałem wielkie zbiegowisko. Okazało się że Rada Wiejska urządza dziś konkurs na najszybsze drylowanie śliwek, a nagrodą są? dwa bilety na koncert Wielkiego Kompozytora! Nie zastanawiając się dłużej dopisałem swoje nazwisko do listy. Kilkanaście godzin później trzymałem swój łup w ręce, a już następnego dnia ja i moja mamusia podążaliśmy w stronę stolicy zobaczyć naszego Idola na żywo.
Usiedliśmy w wielkiej sali, która wypełniona była po brzegi. Na scenę wkroczyła orkiestra, a kiedy rozległa się muzyka, poczułem się jakbym wracał do czasów mojej młodości - przypomniały mi się czasy, kiedy miałem jeszcze siłę tańcować na weselach... Muzyka zupełnie inna, a jednocześnie tak podobna? Rozejrzałem się. Otaczali mnie ludzie z wyższych sfer, którzy w tej chwili wpatrywali się w uwielbieniem w jasnowłosą postać dyrygującą muzykantami.
Dziękowaliśmy Bogu, że istnieją tacy Twórcy jak On, osoby, dzięki którym chociaż przez chwilę możemy poczuć się jak elita.