Widziałem go w reklamie Snickersa
Fajna była
Trochę w stylu Przyczajonego tygrysa

Postać jasia wklejona do pełnometrażowych filmów moim zdaniem nie "zagrała", to już nie było to. Nawet oglądając go w tych filmach zacząłem mieć wątpliwości co do jego talentu aktorskiego. Przestałem mieć je, obejrzawszy "Czarną Żmiję" - on naprawdę umie dobrze aktorsko grać!

W "Jasiu Fasoli" występował praktycznie nic nie mówiąc, jego mniej lub bardziej głupkowate gagi polegały na samym wydurnianiu się. W pełnometrażowych filmach musiał coś mówić, nie jesteśmy do tego przyzwyczajeni stąd poczucie, iż "to już nie jest to". Między nami pisząc o ile kiedyś te jego "Jasie Fasole" mnie śmieszyły, to teraz bym chyba nie chciał tego oglądać, chyba że nudziłbym się śmiertelnie gdzieś sam na jakimś zadupiu.

Już nad tym myślałem, usłyszawszy kiedyś lekceważącą ocenę Jasia wtrąconą tak nawiasem, ale jednak przez nie byle kogo, bo przez mistrza Pietrzaka. Przemyślałem i stwierdzam: są to bardzo komiczne filmiki, potwierdzające wybitną i narodową zdolność Brytyjczyków (a może samych tylko Anglików, mieszkańców Anglii, nie Walii czy Szkocji) do humorystycznego poruszania najbardziej ryzykownych tematów w sposób niedostępny innym nacjom. Widziałem kiedyś niemiecki serial naśladujący "Beana", to było coś przerażającego, pozbawionego wdzięku serialu BBC, niuansów montażowych i operatorskich, bo i takie odegrały ważną rolę w tym cyklu filmików (Brytyjczycy poprzez cięcia montażowe odpowiednio "opowiadali" skecz, by był suspens, by rosło napięcie). Ten geniusz można dostrzec w perfekcyjnym serialu "Allo allo", gdzie przecież w sposób udany, śmieszny i taktowny żartuje się z rzeczy prawie niemożliwych do wywołania pogodnego, czystego uśmiechu: z stosunków seksualnych (relacje Flicka z Helgą, takie zastępcze względem seksu np.pompowanie koła), z miejsc intymnych (zegar z kukułką w spodniach adiutanta, rzeźbienie postaci Rene) ze starości (sama starsza pani robi to doskonale - matka żony Rene, ta na łóżku), z wojska brytyjskiego i jego walki z Niemcami. Najbardziej podziwiam Brytyjczyków za trudne do przeanalizowania przez krytycznego widza (dlaczego im sie to udaje) żarty z rzeczy nie do żartowania. Gdy oferuje mi takie żarty Hollywood z jego serią "American Pie" czy z innymi podobnymi, uciekam daleko od ekranu.

Wzajemna niechęć Francuzów i Anglików to wielowiekowy standard, ale twórcy "Allo, Allo!" śmiali się z Żabojadów w sposób nieprzekraczający granicy dobrego smaku. Zresztą z siebie też, dla równowagi, żartowali na przykładzie dwóch niezbyt rozgarniętych lotników. Dzisiaj zrobić komedię dla mas nie jest trudno, nie trzeba wykorzystywać jakichś na ten przykład różnic kulturowych ("Kochaj albo rzuć"), wystarczą żarty z prawiczków, bekanie, pierdzenie, dążenie do utraty dziewictwa, palenie trawki, seks, odpowiednia paczka wulgaryzmów.
Pełnometrażowy z Jasiem, ze scenką w toalecie, gdy zalał sobie portki wodą nawet mi się spodobał, chyba jeszcze na VHS. Ale nie trawiłem odcinka serii, gdy wyciągał sobie na ławce w parku kanapki ze skarpety...

Gdyby Niemcy zrobili tę scenę ze skarpetami (wyżej napisałem o niemieckim naśladowaniu Beana), wyszłoby coś niesmacznego. Moim zdaniem to, jak zbudowano postać Jasia, to, jak Atkinson ją grał (jego mimika, udanie wykreowana psychika dorosłego dziecka) to ratuje nawet takie sytuacje niby tylko niesmaczne. Albo scena w samolocie, gdy Jaś myli torby papierowe. To, jak on błaznuje przy dziecku ( z wielkim komediowym wdziękiem), to nadaje sens nawet temu, co niby tylko rubaszne. No i na końcu odcinka ze sceną w samolocie znakomity zabieg: zatrzymanie filmu na kadrze rozmachu ręki, niedopowiedzenie. Anglicy umieją żartować z rzeczy "nieżartowalnych".

Nawet mnie on nie śmieszył jak byłem dzieckiem! Ten zamuleniec nie wysilał się w życiu wcale zbytnio!