Narzucanie niewidzialnego kształtu to niedościgniony ideał. Podobnie jak oswajanie emocji w takim stopniu, aby ukazały się w materialnej formie. Literackość i plastyczność scenariuszy i scenopisów, które Has z pietyzmem przygotowywał, to kolejny dowód na to, że literatura była dla niego ważnym ogniwem pośredniczącym w procesie twórczym. Plastyczność jego dzieł jest znacznie bardziej złożona niż może się wydawać. Mimo, że wszystkie filmy Hasa są adaptacjami, to reżyser kreował w nich świat na sposób artysty-malarza, powołując do istnienia formy i relacje, które swoją siłę wyrazu czerpały same z siebie, a nie ze stosunków referencyjnych.