Reżyser Brillante Mendoza opowiada w "Babci" o dwóch staruszkach: Aling Sepi (Anita Linda) i Aling Puring (Rustica Carpio). Pierwsza z nich straciła wnuka, który został zamordowany przez złodzieja próbującego ukraść telefon komórkowy. Przez następne dni kobieta stara się zrobić wszystko, by tylko zdobyć pieniądze na pogrzeb. Odwiedza przyjaciół i sąsiadów i prosi ich o pożyczkę każdej możliwej kwoty. Druga staruszka także zbiera pieniądze, gdyż chce wykupić z więzienia wnuczka, który jest podejrzanym o zabicie wnuka Sepy. Mendoza w tej historii przedstawia również świat biedy i filipińskich slamsów. Akcja filmu rozgrywa się w Manili na Filipinach. Zauważyć można, że toczy się tam ciągła walka o przetrwanie. Ludzie, szczególnie starsi, handlują warzywami na ulicach, bo tylko to da im możliwość przeżycia. Słabsi są napadani przez młodocianych, którzy nie obawiają się żadnych konsekwencji. W oczy rzuca się również zawodność systemu i państwowych instytucji, co ukazuje scena, w której pokazana jest wizyta Puring w biurze pomocy prawnej, gdzie kobieta zostaje zwyczajnie odprawiona. W efekcie tego bohaterki muszą liczyć tylko na swoje siły.
Obraz ten różni się od pozostałych dzieł reżysera. Filmy takie jak "Serbis" i Kinatay" kojarzone są z ostrą krytyką. W "Babci" widać skupienie na dobrej grze aktorskiej. Obie aktorki mają na swoim koncie wiele ról zarówno w kinie, jak i w teatrze. Poza talentem wnoszą szczerość nabytą zapewne przez życiowe doświadczenia. Wspaniale odgrywają one strach przed światem obecnego pokolenia. Ich wyrazy twarzy pomagają nam odczytać ich emocje.
Filipiński reżyser po raz kolejny porusza tematy, które widoczne są w jego twórczości. Zauważyć można indywidualizm jednostki, jej odcięcie się od społeczeństwa. Mendoza rozeznany w sytuacji swojej ojczyzny przedstawia jej realia poprzez uwidocznienie panującej biedy.
Oglądając ten film, można stwierdzić, iż główne bohaterki są wzorami do naśladowania, ponieważ zdolne są zrobić bardzo wiele, by tylko osiągnąć swój cel. Ciągłe ulewy i burze nie zniechęcają ich do zbierania pieniędzy. Wielkie wrażenie wywarła na mnie scena, w której obie babcie siadają w restauracji i rozmawiają o swych chorobach i dolegliwościach, zapominając o krzywdach. Film zmusza do refleksji, gdyż pomimo biedy i przestępczości Filipińczyk ma siły, by pomóc bliźniemu w potrzebie.
Obraz ten różni się od pozostałych dzieł reżysera. Filmy takie jak "Serbis" i Kinatay" kojarzone są z ostrą krytyką. W "Babci" widać skupienie na dobrej grze aktorskiej. Obie aktorki mają na swoim koncie wiele ról zarówno w kinie, jak i w teatrze. Poza talentem wnoszą szczerość nabytą zapewne przez życiowe doświadczenia. Wspaniale odgrywają one strach przed światem obecnego pokolenia. Ich wyrazy twarzy pomagają nam odczytać ich emocje.
Filipiński reżyser po raz kolejny porusza tematy, które widoczne są w jego twórczości. Zauważyć można indywidualizm jednostki, jej odcięcie się od społeczeństwa. Mendoza rozeznany w sytuacji swojej ojczyzny przedstawia jej realia poprzez uwidocznienie panującej biedy.
Oglądając ten film, można stwierdzić, iż główne bohaterki są wzorami do naśladowania, ponieważ zdolne są zrobić bardzo wiele, by tylko osiągnąć swój cel. Ciągłe ulewy i burze nie zniechęcają ich do zbierania pieniędzy. Wielkie wrażenie wywarła na mnie scena, w której obie babcie siadają w restauracji i rozmawiają o swych chorobach i dolegliwościach, zapominając o krzywdach. Film zmusza do refleksji, gdyż pomimo biedy i przestępczości Filipińczyk ma siły, by pomóc bliźniemu w potrzebie.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
