Recenzja filmu

Diabeł ubiera się u Prady (2006)

Film "Diabeł ubiera się u Prady" w reżyserii Davida Frankela został ciepło przyjęty na festiwalu w Wenecji, krytycy bardzo chwalili rolę Meryl Streep, a widzowie uznali, że to jedna z lepszych komedii tego roku. Można się z tym zgodzić, bo jako czysto komercyjny produkt obraz może się podobać, nie mniej jednak jako ekranizacja bestsellera Lauren Weisberger - wręcz przeciwnie. Akcja filmu rozgrywa się w samym centrum Nowego Jorku - Andrea, młoda i utalentowana absolwentka studiów dziennikarskich dostaje pracę drugiej asystentki charyzmatycznej redaktor naczelnej prestiżowego pisma o modzie "Runway", Mirandy Priestly. Posadę, o którą "milion dziewczyn dałoby się zabić". No właśnie, tutaj pojawia się główny problem bohaterki, ponieważ nie należy ona do grona zagorzałych fanek "wyroczni" światowych wybiegów (właściwie nie znała jej nazwiska do momentu zatrudnienia), przez co wpada w kolejne kłopoty na linii naczelna-asystentka, ponieważ jej pracodawczyni to prawdziwa szefowa z piekła rodem. Andy pomimo faktu, że przez bycie na każde (nawet najgłupsze i/lub niewykonalne) zawołanie Mirandy prawie przez rok zmienia swoje życie, ponieważ przepracowanie dwunastu miesięcy w tym magazynie daje przepustkę do każdego czasopisma na świecie. Tygodnie mijają, Andy traci powoli przyjaciół, chłopaka i kilogramy, zyskuje za to bardzo korzystne kontakty w świecie show-biznesu i swoiste obycie w światku, do jakiego została przypadkiem włączona. Fabuła bardzo dobra na udaną produkcję, na którą uda się każdy przeciętny widz. Pojawia się jednak pewien zgrzyt, kiedy spiker w telewizji z radością mówi, iż jest to ekranizacja powieści Weisberger. Jest to ogromny błąd, ponieważ twórcy po pierwsze wyrzucili większość scen, a po drugie (o zgrozo!) dodali masę rzeczy, których w książce nie było. Nie można pomysłom scenarzystów odmówić polotu, ale jeżeli podejmuje się przekładania bestsellera na ekran zachowuje się pewne proporcje i raczej myśli się o czytelnikach (których, notabene, w tym przypadku było kilkadziesiąt milionów), a nie o tych, którzy nie zauważą zmian imion postaci drugoplanowych, charakteru bohaterów i sytuacji, w jakich się oni znaleźli. Pomimo pewnych niedociągnięć w scenariuszu, nie można filmowi Frankela wyśmienitych kreacji aktorskich. Naturalnie, najlepiej ze wszystkich wypada Meryl Streep, która jako Smoczyca tworzy jedną z lepszych swoich kreacji ostatnich lat. Dwukrotna laureatka Oscara z lekkością wciela się w postać zimnej szefowej, która potrafi rozpalić do czerwoności każdego ? nawet tych, którzy teoretycznie są ponad nią. Na uznanie zasługuje również Anne Hathaway, która po bardzo dobrej roli w "Tajemnicy Brokeback Mountain" powoli przestaje być aktorką kojarzoną z jedną rolą w filmie dla nastolatek. Warto także wspomnieć o kreacji Stanleya Tucciego, udowadniającego w ostatnich sezonach, iż potrafi zagrać zarówno w produkcjach komercyjnych, jak i niezależnych. Słodko, modnie i przyjemnie minęło te 109 minut spędzonych w sali kinowej. Co tu dużo mówić - Meryl Streep, odpowiednia muzyka i stylowe ciuchy potrafią ze średniego filmu uczynić jeden z lepszych obrazów jesieni, a przynajmniej taki, który pozwala zapomnieć o szarej codzienności, jednocześnie wpędzając w kompleksy i wymuszając postanowienie o zmianie rozmiaru z 38 na 32. I pomimo pewnej niechęci do świata show-biznesu trzeba przyznać, że Miranda miała rację, mówiąc, że "każdy chciałby być jednym z nas".