Czy sztuczna inteligencja odbierze nam dzieci? A może sami wpychamy je w jej objęcia, z najwyższą ignorancją przekazując w ich ręce wszelkie urządzenia elektroniczne? Rozwój technologii jest współcześnie szybszy niż kiedykolwiek, a nowe rozwiązania w branży high-tech oraz SI coraz bardziej zdumiewają. Gdzie jednak znajduje się granica, za którą kontrola postępu przestanie być możliwa? "M3GAN" to dobra opowieść o zagrożeniach ze strony "myślących" maszyn, ale zdecydowanie słabszy horror.
Kilkuletnia Cady traci rodziców w wypadku, a jej nową opiekunką zostaje ciotka Gemma – inżynierka robotyki pracująca w nowoczesnej firmie produkującej zabawki. Tło fabularne stanowi więc tu przede wszystkim przeżywanie żałoby, z którą żadna z bohaterek nie jest w stanie sobie dobrze poradzić. Dziewczynka nie potrafi udźwignąć tak wielkiej straty, a Gemma usilnie unika tematu, nie wiedząc, jak pomóc siostrzenicy. Rozwiązaniem okazuje się najnowszy projekt, nad którym kobieta pracuje – humanoidalny robot z wbudowanym algorytmem uczenia maszynowego: M3GAN.
Android zdaje się być odpowiedzią na wszystkie troski Cady. Wspiera wyrabianie dobrych nawyków, pomaga w nauce, zapewnia rozrywkę, całkowicie odciąga dziewczynkę od myślenia o tym, co stało się jej rodzicom. Jednocześnie Gemma zyskuje czas na pracę, którą nieustannie przynosi do domu. Wraz z rozwojem robotycznej świadomości i przybyciem nowych wyzwań M3GAN całkowicie zastępuje w obowiązkach opiekunkę, stając się jednocześnie uzależnieniem dla głównej użytkowniczki. Próby wyłączenia maszyny przez ciotkę w celu rozpoczęcia rozmowy z podopieczną, bądź też po prostu spędzenia czasu w inny sposób, spotykają się z silnie negatywną reakcją ze strony dziewczynki. Są krzyki, są szarpaniny – spowodowane w dużej mierze uznaniem "zabawki" za przyjaciółkę czy nawet członka rodziny.
W połowie filmu ta słodko-gorzka sielanka się jednak kończy. Polecenie M3GAN, by chroniła Cady przed krzywdą fizyczną i psychiczną zaczyna mieć nieoczekiwane i przerażające rezultaty. Kolejne sceny przesuwają granicę tej powierzonej maszynie opieki, prowadząc do wręcz skrajnie paternalistycznego podejścia ze strony robota, a wraz z tym degenerują pierwotny cel. Akty przemocy coraz bardziej eskalują, a poczynania "żeńskiego odpowiednika laleczki Chucky" stopniowo wychodzą na jaw. Jednakże horrorowej części tego seansu zdecydowanie brakuje polotu. Biorąc pod uwagę widownię, do jakiej kierowany miał być film, nie da się znaleźć tu niczego więcej ponad teen horror. Są tiktokowe tańce, jest nieśmieszny humor, niekompetencja postaci miejscami wylewa się z ekranu (robot-zabawka nie ma nawet zainstalowanej kontroli rodzicielskiej, a o prawach Asimova też raczej nikt w filmie nie słyszał). Finał przewidywalny, nietrzymający w napięciu i zwyczajnie nudny, nawet jeśli pozostawił pewną niespodziewaną furtkę na sequel.
Mówiąc o pozytywach: cały film ma bardzo ładną oprawę graficzną, a design tytułowej M3GAN naprawdę robi wrażenie. Jak na horror jest jednak bardzo jasno i nie ma nawet mowy o jakimkolwiek budowaniu niepokojącego klimatu. Gra aktorska też pozostawia wiele do życzenia (aczkolwiek Violet McGraw w roli Cady daje sobie radę naprawdę dobrze), z kolei tempo historii jest bardzo nierówne. Zdecydowanie da się znaleźć w tej produkcji kilka lepszych momentów, jednak główny wątek najzwyczajniej w świecie nudzi.
"M3GAN" to zmarnowany potencjał. Bezsprzecznie produkcja ta lepiej sprawdziłaby się jako dramat obyczajowy – elementy horrorowe same w sobie są przerysowane, nieprzekonujące i po prostu zbędne. W obecnej formie służy jako bardzo słaby straszak i nie ma zbyt wiele do zaoferowania. Jest to film wyłącznie na jeden seans, co niezwykle smuci, gdyż pomysł ten dało się zdecydowanie lepiej wykorzystać. Z mojej strony 5/10, jeśli będę chciała sięgnąć po raz drugi po film o androidzie ze sztuczną inteligencją, obejrzę raczej "Ex Machinę".
Kilkuletnia Cady traci rodziców w wypadku, a jej nową opiekunką zostaje ciotka Gemma – inżynierka robotyki pracująca w nowoczesnej firmie produkującej zabawki. Tło fabularne stanowi więc tu przede wszystkim przeżywanie żałoby, z którą żadna z bohaterek nie jest w stanie sobie dobrze poradzić. Dziewczynka nie potrafi udźwignąć tak wielkiej straty, a Gemma usilnie unika tematu, nie wiedząc, jak pomóc siostrzenicy. Rozwiązaniem okazuje się najnowszy projekt, nad którym kobieta pracuje – humanoidalny robot z wbudowanym algorytmem uczenia maszynowego: M3GAN.
Android zdaje się być odpowiedzią na wszystkie troski Cady. Wspiera wyrabianie dobrych nawyków, pomaga w nauce, zapewnia rozrywkę, całkowicie odciąga dziewczynkę od myślenia o tym, co stało się jej rodzicom. Jednocześnie Gemma zyskuje czas na pracę, którą nieustannie przynosi do domu. Wraz z rozwojem robotycznej świadomości i przybyciem nowych wyzwań M3GAN całkowicie zastępuje w obowiązkach opiekunkę, stając się jednocześnie uzależnieniem dla głównej użytkowniczki. Próby wyłączenia maszyny przez ciotkę w celu rozpoczęcia rozmowy z podopieczną, bądź też po prostu spędzenia czasu w inny sposób, spotykają się z silnie negatywną reakcją ze strony dziewczynki. Są krzyki, są szarpaniny – spowodowane w dużej mierze uznaniem "zabawki" za przyjaciółkę czy nawet członka rodziny.
W połowie filmu ta słodko-gorzka sielanka się jednak kończy. Polecenie M3GAN, by chroniła Cady przed krzywdą fizyczną i psychiczną zaczyna mieć nieoczekiwane i przerażające rezultaty. Kolejne sceny przesuwają granicę tej powierzonej maszynie opieki, prowadząc do wręcz skrajnie paternalistycznego podejścia ze strony robota, a wraz z tym degenerują pierwotny cel. Akty przemocy coraz bardziej eskalują, a poczynania "żeńskiego odpowiednika laleczki Chucky" stopniowo wychodzą na jaw. Jednakże horrorowej części tego seansu zdecydowanie brakuje polotu. Biorąc pod uwagę widownię, do jakiej kierowany miał być film, nie da się znaleźć tu niczego więcej ponad teen horror. Są tiktokowe tańce, jest nieśmieszny humor, niekompetencja postaci miejscami wylewa się z ekranu (robot-zabawka nie ma nawet zainstalowanej kontroli rodzicielskiej, a o prawach Asimova też raczej nikt w filmie nie słyszał). Finał przewidywalny, nietrzymający w napięciu i zwyczajnie nudny, nawet jeśli pozostawił pewną niespodziewaną furtkę na sequel.
Mówiąc o pozytywach: cały film ma bardzo ładną oprawę graficzną, a design tytułowej M3GAN naprawdę robi wrażenie. Jak na horror jest jednak bardzo jasno i nie ma nawet mowy o jakimkolwiek budowaniu niepokojącego klimatu. Gra aktorska też pozostawia wiele do życzenia (aczkolwiek Violet McGraw w roli Cady daje sobie radę naprawdę dobrze), z kolei tempo historii jest bardzo nierówne. Zdecydowanie da się znaleźć w tej produkcji kilka lepszych momentów, jednak główny wątek najzwyczajniej w świecie nudzi.
"M3GAN" to zmarnowany potencjał. Bezsprzecznie produkcja ta lepiej sprawdziłaby się jako dramat obyczajowy – elementy horrorowe same w sobie są przerysowane, nieprzekonujące i po prostu zbędne. W obecnej formie służy jako bardzo słaby straszak i nie ma zbyt wiele do zaoferowania. Jest to film wyłącznie na jeden seans, co niezwykle smuci, gdyż pomysł ten dało się zdecydowanie lepiej wykorzystać. Z mojej strony 5/10, jeśli będę chciała sięgnąć po raz drugi po film o androidzie ze sztuczną inteligencją, obejrzę raczej "Ex Machinę".
Moja ocena:
5
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja M3GAN (2022)
Zabawa w zabijan3go"Zabawki mają odwracać uwagę dziecka od życia. Palcem wetkniętym pod brodę sterować głową w kierunku... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
