Recenzja filmu

Niebo (2002)

Są filmy, które ogląda się raz i natychmiast o nich zapomina, są filmy do których wraca się z chęcią, a są i takie, które stanowią ważny element w naszym życiu, stają się wręcz kultowe. W moim przypadku "Niebo" to film ostatniego rodzaju. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się niczego nadzwyczajnego po tej pozycji, ot, kolejna powiastka o miłości... A jednak nie. Scenariusz do filmu napisał nieżyjący już Krzysztof Kieślowski przy współpracy z Krzysztofem Piesiewiczem, który dokończył rozpoczęte przez Kieślowskiego dzieło. Piszę dzieło, bo nie jest to kolejna płyciutka historia o miłości na wzór amerykańskich produkcji dla nastolatków. Opowieść ta nie jest ani banalna, ani trywialna, emanuje niesamowitymi uczuciami, ciepłem, operuje niepowtarzalnym klimatem, wydaje się, że przenieśliśmy się do innego, odległego nam świata. Ale nie tylko scenariusz zaważył na jakości tego wspaniałego filmu, choć trzeba przyznać, że jest to bardzo znaczący atut w ocenie całokształtu. Myślę, że na największą uwagę zasługuje kreacja głównej pary aktorskiej - niesamowicie wyrazista Cate Blanchett jako Philippa i budzący mój największy aplauz Giovanni Ribisi jako Filippo. Nasuwające się jednoznacznie podobieństwo imion jest jak najbardziej celowe. Para tych aktorów już kiedyś udowodniła, że stanowi świetny duet w innym filmie pt. "Dotyk przeznaczenia". Choć Giovanni Ribisi nie jest aż tak znany jak Cate, to myślę, że jest to jeden z najbardziej wartościowych aktorów dzisiejszego pokolenia. Grają tak sugestywną parę kobiety - morderczyni szukającej zemsty oraz młodszego policjanta, który odkrywa w sobie uczucie do tej niezwykłej kobiety, że nie sposób nie dostrzec, jak świetny duet tworzą na planie. Sama akcja filmu toczy się we Włoszech, najpierw w Turynie, potem przenosi się na malownicze krajobrazy italskiej prowincji. Philippa po śmierci swego męża, który przedawkował narkotyki, szuka odwetu na ludziach, którzy rujnują innym życie - postanawia zabić dealera, który rozprowadza towar wśród nieletnich w jej szkole, gdzie uczy angielskiego, i który przyczynił się do śmierci jej męża. W jej zaplanowanym dokładnie morderstwie giną niewinni ludzie. Dręczona wyrzutami w końcu trafia do aresztu, gdzie policjant Filippo pomaga jej w wydostaniu się z więzienia i ucieka razem z nią. Bohaterowie przeżywają wiele niesamowitych chwil, dokonują samosądu na pewnym człowieku, w swoim towarzystwie często nawet ze sobą nie rozmawiają, a mimo to milczenie jest tak nasycone emocjami, że niemalże możemy dotknąć uczucia które ich łączy. Skrajnym aktem jedności i chęcią dzielenia wspólnych losów jest ogolenie głowy zarówno przez Philippe, jak i Filippa - oczywiście również w rzeczywistości aktorzy poddali się temu niezwykle upiększającemu zabiegowi za namową reżysera. Film fantastyczny, wzruszający, głęboki, opowiadający o potędze miłości napotykanej w najbardziej wydawałoby się nieodpowiednich okolicznościach. Polecam ten film bardzo gorąco, jeszcze nigdy żaden inny obraz nie wywarł na mnie podobnego, wręcz mistycznego wrażenia.