Podeszli bardzo literalnie do ekranizacji. Ciężkie to jest, a niektórych aktorów nie można zrozumieć, co mówią, może odsunęli im mikrofon :) Szkoda Boczarskiej, to bardzo dobra aktorka.

Dokładnie, dźwięk - tragedia.
Mowa aktorów - mamrotanie, którego nie da się zrozumieć, dlatego nie sposób ocenić, czy dialogi są "drewniane". A to przecież ludzie, którzy potrafią grać.
Wina reżysera, który im pozwala mamrotać i dźwiękowców.
Odwalili podręcznikową fuszerkę.
Do tego grono znowu tych samych twarzy, które "odkryto" jakiś czas temu i teraz do znudzenia widać je w prawie każdej produkcji z tego gatunku.

Jeśli chodzi o styl pisania, to grafomanką bym Bondy nie nazwał - natomiast zdecydowanie powinna skonkretyzować swoje fabuły, niepotrzebnie rozwlekane na siłę przez wprowadzanie pierdyliarda postaci i wątków. No i powinna zerwać z tą ultrainterwałowością swoich narracji. Strona lub dwie, trzy jakiegoś wątku/postaci - i to potem znika na następnych 50-100 stron, żeby potem się pojawić, znów tylko na chwilę.
Męczące i wk...jące.

W którejś powieści Sasza poszła porozmawiać do pewnej emerytki. Rozmawiały może przez pół strony, ale najpierw emerytka i jej mieszkanie zostały opisane na trzech stronach. Po tej rozmowie już nigdy więcej nie było o niej mowy.
Bonda bardzo starannie planuje background postaci, i to jest dobre. Niestety, te zapiski pozostają w ostatecznej wersji książek. I to już dobre nie jest.

Miłoszewski też tak robi, ale do druku oddaje dużo konkretniejszy materiał.