Powieść Stephena Kinga Bastion jest przez wielu uważana za jego opus magnum. Nie wiem czy jest to jego najlepsza powieść (osobiście stawiam wyżej To), ale z pewnością jest to jego najdłuższa jednotomowa powieść, więc coś może być na rzeczy. A jak ludzie odbierają jak dotąd jedyną ekranizację tej opasłej powieści? Zdania są podzielone. Jedni uważają, ze to naprawdę dobra ekranizacja książki, inni że to najgorsza ekranizacja dzieła Kinga ever. Gdzie leży prawda? Jak zwykle po środku.

Cała historia zaczyna się w wojskowej bazie-laboratorium, gdzie prowadzone są badania nad nową bronią biologiczną. Przez nieuwagę wirus zwany Kapitanem Tripsem wydostaje się na powierzchnię. Zanim baza zostanie odcięta od reszty świata jeden z pracowników ucieka z jej terytorium. W wyniku epidemii, która obejmuje całe Stany Zjednoczone (a być może i cały świat) ginie 99% populacji. Gdy Ameryka staje się jednym wielkim masowym grobem garstka ocalałych zawalczy jeszcze raz o przetrwanie. Tym razem między sobą, ponieważ pozostała ludność podzieli się na dwa obozy: Dobra i Zła.

Pomysł wyjściowy wyda się fanom twórczości George'a A. Romero dość znajomy. Trixie wywołujący niepohamowane napady agresji został tu zastąpiony Kapitanem Tripsem, który w najlepszym wypadku wywołuje tajemnicze sny, w najgorszym powoduje śmierć. Lęki związane z bombą atomową siedziały w Amerykanach już od lat 40 i 50, natomiast z pomocą takich filmów jak Szatański wirus z 1965 roku czy Człowiek Omega z 1971 obudziły się w nich nowe, te związane z bronią biologiczną. Dodatkowo afera Watergate spowodowała, że Amerykanie coraz mniej ufali swoim władzom państwowym. Właśnie w takich okolicznościach w głowie Kinga rodził się pomysł na Bastion.

Pełna recenzja na moim fejsbukowym blogu Wieczorny Seans Filmowy. Link do fanpage'a na moim profilu. Zapraszam.