...i dla odmiany pooglądać coś lekkiego, zabawnego, ciepłego z nutą złośliwości. Ocena na Filmwebie tego serialu tak naprawdę mówi o nim niewiele. Mam wrażenie, że jest przynajmniej częściowo wynikiem oczekiwań, których serial spełnić nie mógł. Jeżeli ktoś bierze się za niego, oczekując nie wiadomo jakich cudów, to się zawiedzie. Przystępując do niego z ciężką głową i bez jakichkolwiek intencji – nie zawiedzie się niemal z pewnością. Obejrzałam wszystkie odcinki, podczas sesji na studiach i bardzo szybko (oglądając seryjnie całość, odcinek za odcinkiem) wciągnęłam się, a nawet zaczął mnie obchodzić los bohaterów. Na ogół preferuję troszkę bardziej złożone i głębokie widowiska, ale to mnie urzekło; wyrazistą kreacją bohaterów, humorem, ciepłem i pomysłem, który był istotnie całkiem niezły i nawet zabawny. Szkoda tylko, że zakończenie zostało potraktowane tak po macoszemu. Ostatni sezon przynudzał i twórcy pewnie uznali, że „ni ma oglądalności, ni ma serialu”. A wystarczyło tylko wykopać klub VIP-owski, ograniczyć wątki, dotyczące pracy głównych bohaterów, zrezygnować z wątku Boguś-Krysia i skupić się tak, jak to miało miejsce w pierwszych sezonach – na sytuacjach komediowych w obrębie samej rezydencji i jej poszczególnych lokatorów. W pewnym miejscu odczułam utratę płynności; Lenka zniknęła (nie to, żebym jakoś za nią tęskniła, ale to lekka niekonsekwencja), zniknął chłopak Sylwii (za nim tym bardziej nie tęsknię!)... ten ostatni właściwie dobrze, że zniknął, bo rozwalił moją ulubioną część zabawy, czyli wątek Sylwii i Bergera. W ogóle – licencjonowany przewodnik po afrykańskim buszu, to mój niekwestionowany idol w tym serialu. ;) Tak głupi, że aż genialny! Świetnie zagrana rola i genialna satyra na prezenterów telewizyjnych. Po prostu uwielbiam Damiana i zapewniam mu oglądalność w imię pogorszenia się warunków finansowych terapeuty, u którego w razie spadku oglądalności Berger prawie koczował! :D
Mimo stopniowego pogarszania się jakości odcinków, serial oceniam jako bardzo dobry, bardzo odstresowujący, ze świetną grą aktorską.
Prym, moim zdaniem, wiedli tu Piotr Skarga, Lucyna Malec, Stanisława Celińska, Marian Opania, Przemysław Sadowski i Michał Filipiak (Olo bywał irytujący, ale to specyfika postaci, a nie wina aktora). Cała reszta radziła sobie nie mniej dobrze, ale tych konkretnych po prostu należało w imię sprawiedliwości wyróżnić.
Fantastyczny był ten kontrast bloków i rezydencji, pracy byle-gdzie, a pracy w bankach, czy firmach. Nawet kostiumy były dopasowane do postaci i całkiem realistyczne (oczywiście, jak na troszkę odrealniony serial komediowy).
Polecam odświeżyć sobie raz na jakiś czas, gdy dopada was stres, czy szara monotonia codzienności. Wielu rozbawi, niejednego wciągnie. ;)