Tak samo, jak w przypadku "głównego" serialu, ta Czas Honoru - Powstanie strasznie cierpi przez mocno ograniczony budżet. Gdyby tylko ktoś sypnął groszem na porządne sceny walki i więcej lokalizacji (wiecznie walczyli w dokładnie tych samych ruinach, nosz cholera, przez to miałam wrażenie, że się nigdzie nie ruszali), seria miałaby więcej fanów tutaj - nie tylko historycznych świrów i starsze panie, ale i osoby lubiące filmy akcji. Przy lekkim podrasowaniu mogłaby nawet sprzedać się do takich krajów jak Czechy czy Rosja – Rosjanie zakochali się przecież w serialu o Annie German.
Należy oddzielić aktorów od kiepskiego napisanego scenariusza. Aktorstwo mocno nierówne, nie mogłam znieść pana Szyca, który psychopatę grał niezdecydowanie i bez pomysłu. Adamczyk wypadł blado, a w kontraście do niego aktor grający postać Woźiaka Wesołowski i Wieczorkowski mieli sporo dobrych momentów, Zakościelny chyba bardzo chciał być turbokomandosem, ale moim zdaniem jest wiarygodny, Pawlicki - nie mam zastrzeżeń, wierzyłam mu niemal cały czas, gdy pojawiał się na ekranie. Także Samojłowicz, Gorczyca oraz aktor grający Wilka, Krawca, Bambo i Bolka grali poprawnie, chociaż może bez fajerwerków. Do Piotra Żurawskiego mam ogromną słabość i chociaż "dobry polski Żyd" to jego klasyczna, flagowa rola, wyszła dobrze. Maciej Musiał budził coś pomiędzy zażenowaniem a rozbawieniem, ale nie można mieć wszystkiego.
Jeśli chodzi o scenariusz, wyszło naprawdę źle i momentami nawet brak hajsu tego nie usprawiedliwi. Szkoda, że nie rozbudowano wątku poruszania się kanałami. Szkoda, szkoda, szkoda. Kostiumy i charakteryzacja wyszły dobrze, muzyka także.