No panie. Nie napisałem nic o tym serialu, bo jakoś nie było czasu. Ale gdybym to zrobił, to napisałbym słowo w słowo to co ty napisałeś. Na mojej liście seriali nie jest na pierwszym miejscu. Jest po prostu poza listą. Jak dotąd żaden z seriali nawet się do niego nie zbliżył, więc nawet nie ma co porównywać.

To polecam obejrzeć "długa noc", jest razem z "detektywem" poza listą .

Dwie klasy niżej od TD.

To jedno z tych dzieł, które oglądane po raz któryś raz z kolei, dostarczają nowych wrażeń i zmuszają do kolejnych przemyśleń . Dla mnie majstersztyk!

Tak, i przy każdym kolejnym obejrzeniu odkrywa się nowe smaczki. Chyba pora na kolejny rewatch...

ja obejrzałam teraz 3 raz, Pizzolatto zostawił sobie furtkę do kontynuacji tego sezonu, (w szpitalu Rust stwierdza, że znaleźli tylko głównego mordercę, ale nie złapali poszczególnych pedofili z siatki) i teraz się zastanawiam, czy dobrze zrobił, że tego nie pociągnął. Dla mnie miarą serialu, jest to, czy pamiętam fabułę, z przypadku tego serialu pamiętam tylko pierwszy sezon, wiem, że trzeci mi się podobał, ale za nic nie wiem o czym był.

Oglądam z niesamowitą frajdą drugi raz, cieszę się że ze mną wszystko w porządku ;)

Kocham ten serial tak jak Ty. Skończyłam oglądać chyba 5 raz, wnioski są te same: genialna produkcja. Ciężko to opisać, to trzeba zobaczyć i poczuć. Mój ojciec jest pracoholikiem, bardzo rzadko nagina swój plan dnia, ale zaczął pewnego wieczoru oglądać "Detektywa", zostały mu 2 odcinki. Po obiedzie rzucił wszystko, włączył tv i musiał dooglądać. Przy finałowej rozmowie bohaterów się popłakał, a to twardy chłop. To jak Matthew zagrał jest gdzieś poza skalą, stworzył kultową postać. Jak dla mnie to to jest głębokie, kompletne stadium depresji dotykającej osobę ponadprzeciętnie inteligentną i świadomą swojego stanu. Depresja sprawia, że znikają wszystkie filtry przez które zdrowy człowiek widzi rzeczywistość. To zdrowie psychiczne jest iluzją, noszeniem na nosie różowych okularów, subiektywnym postrzeganiem siebie, dodawaniem sobie nieistniejacych obiektywnie plusów. Depresja jest stanem bolesnej świadomości na temat świata i siebie samego, swoich braków. Wydaje mi sie, że Matthew musiał coś takiego w życiu prywatnym wcześniej czuć, nie da się tego zagrać. Wypruł sobie żyły przed kamerą. Coś pięknego i bardzo znaczącego mu się udało stworzyć, być może dla wielu osób było to terapeutyczne doznanie oglądać rozwój tej postaci aż do finału. Kocham!!

Kocham ten serial tak jak Ty. Skończyłam oglądać chyba 5 raz, wnioski są te same: genialna produkcja. Ciężko to opisać, to trzeba zobaczyć i poczuć. Mój ojciec jest pracoholikiem, bardzo rzadko nagina swój plan dnia, ale zaczął pewnego wieczoru oglądać "Detektywa", zostały mu 2 odcinki. Po obiedzie rzucił wszystko, włączył tv i musiał dooglądać. Przy finałowej rozmowie bohaterów się popłakał, a to twardy chłop. To jak Matthew zagrał jest gdzieś poza skalą, stworzył kultową postać. Jak dla mnie to to jest głębokie, kompletne stadium depresji dotykającej osobę ponadprzeciętnie inteligentną i świadomą swojego stanu. Depresja sprawia, że znikają wszystkie filtry przez które zdrowy człowiek widzi rzeczywistość. To zdrowie psychiczne jest iluzją, noszeniem na nosie różowych okularów, subiektywnym postrzeganiem siebie, dodawaniem sobie nieistniejacych obiektywnie plusów. Depresja jest stanem bolesnej świadomości na temat świata i siebie samego, swoich braków. Wydaje mi sie, że Matthew musiał coś takiego w życiu prywatnym wcześniej czuć, nie da się tego zagrać. Wypruł sobie żyły przed kamerą. Coś pięknego i bardzo znaczącego mu się udało stworzyć, być może dla wielu osób było to terapeutyczne doznanie oglądać rozwój tej postaci aż do finału. Kocham!!

Piękne podsumowanie 10/10

Bełkot

może nie bełkot - ale serial na noty 9 i 10/10 zdecydowanie nie zasługuje :). Ot całkiem zgrabna fabuła głównego wątku kryminalnego podlanego sosem kryzysu wieku średniego u naszych głównych bohaterów. imersję serialu niestety psują dłużyzny, które niepotrzebnie zaburzają budowanie napięcia w serialu.

Pierwszy sezon obejrzałam tak jak czyta się świetną książkę -tracąc poczucie czasu pochłonęłam wszystkie odcinki, a one pochłonęły mnie.