Wiem, że głównym zamysłem twórców w kwestii relacji między głównymi bohaterami było
pokazanie, że przyjaźń i partnerstwo między kobietą a mężczyzną jest możliwe, mimo
zdecydowanie dwuznacznego położenia- wspólne mieszkanie, praca, spędzanie prawie każdej
chwili, itp. Twórcy bez oporów porzucili to, co zwykle jest osią fabuły i zwiększa oglądalność, czyli
wątek romantyczny pomiędzy głównymi bohaterami. W pewnym sensie się im to chwali, gdyż nie
zniżają serialu do poziomu taniego romansu, co i tak im nie grozi przez obecność rozbudowanego
wątku detektywistycznego, ale pozwala się skupić wyłącznie na nim. Mimo to mam wrażenie, że
fabuła znacznie na tym traci.
Widzowie kochają oglądać przemianę bohaterów, zwłaszcza na jasną stronę Mocy. Niestety mam
wrażenie monotonii przy oglądaniu tego serialu, bo Sherlock zmienia się w małym stopniu, a
ciekawsze wątki zostają bezlitośnie przez twórców porzucane. Oto moje zarzuty:

- Sherlocka zaczynamy obserwować dopiero od momentu, kiedy przestaje brać i praktycznie
wychodzi z nałogu. Nie wiemy, jak naprawdę wyglądała jego narkotykowa przeszłość, możemy
tylko to sobie wyobrazić, co powoduje, że Sherlock, którego oglądamy, jest już praktycznie
"czysty". Sam proces odwyku jest przedstawiony niezwykle łagodnie, pewnie po to, by nie zmęczyć
widza i nie odwracać jego uwagi od wątku kryminalnego. To wszystko powoduje, że Sherlock w tej
kwestii niewiele się zmienia, a przynajmniej jego przemiana nie jest bardzo spektakularna, na czym
serial traci. Niby chodzi na spotkania dla narkomanów i nawet przejmuje opiekę nad jednym, ale
brak w tym autentyzmu, zwłaszcza kiedy ten temat nie pojawia się w niektórych odcinkach.

- Związek z Jamie, który w sumie ukształtował Sherlocka, jakiego znamy, spowodował jego
uzależnienie i przyczynił sie do jego upadku był według mnie czymś, co mogło zdecydowanie
ożywić serial, a przede wszystkim głównego bohatera. Dzięki temu widać, że w ogóle on coś czuje,
że cierpi, przeżywa, a przede wszystkim jest zdolny do miłości, co czyni go nieco bardziej ludzkim.
Sherlock bowiem w serialu jest sprytny, dowcipny i niepokonany 24 godziny na dobę, co dla
zwykłego człowieka jest prawie niemożliwe, gdyż każdy z nas ma swoje chwile słabości. Niestety
twórcy po jakże efektownym zakończeniu pierwszej serii zrezygnowali ze stałego udziału postaci
Moriarty, tworząc z niej postać wyłacznie epizodyczną. To spowodowało, że Sherlock wrócił do
starego/nowego życia: partnerstwa z Watson, okraszonego kolejnymi prostytutkami i
sporadycznymi listami Moriarty (wyjątkiem był The Diabolical Kind, który oglądałam z prawdziwą
przyjemnością). Czy w tej kwestii coś się zmieni?

- Ojciec Sherlocka- bardzo ciekawa, niewidoczna postać, można by ją rozbudować, ale twórcom się
nie chce i kropka.

- Co się do licha stało z Mycroftem? Już myślałam, że ma jakiś evil plan, ale chyba będzie trzeba
na niego czekać jeszcze kilka sezonów. Nie poczekam.

- Po obejrzeniu ostatnich odcinków mam wrażenie, jakby Joan nie miała już własnych potrzeb- nie
randkuje, nie spotyka się z przyjaciółmi, poświęca się wyłacznie pracy. Jest bardzo uległa wobec
Sherlocka, toleruje jego kolejne "nocne przygody", nawet przygotowuje im kawę (WTF?!), denerwują
ją zaczepki Sherlocka (kogut pod drzwiami), ale denerwuje się na krótko. A gdyby tak zgodnie z
książką (tylko w damskiej wersji) znalazła sobie kogoś i stworzyła poważniejszy związek- mogłoby
to zrobić niezłe zamieszanie w fabule- ciekawe, jak zachowałby się Sherlock, gdyby mógł stracić
Watson, bo ta chciałaby się ustatkować? Ale na taki pomysł poczekamy jeszcze kilka sezonów,
jeśli w ogóle.

Twórcy wolą jak widać dobrze sprzedającą się, niewymagającą monotonię- winowajcą jest zawsze
najbardziej niewinny, albo wyskakuje jak królik z kapelusza pod koniec, Sherlock rozwiesza
efektownie swoje gryzmoły na obdrapanej ścianie, Joan budzi się w pełnym makijażu, przybywają
kolejne niecodzienne domowe zwierzęta- koguty, żółwie, itp. Sherlock przewierca kolejną czaszkę,
buduje skomplikowane urządzenia i walczy z wypchanym przeciwnikiem, aż ma się ochotę
krzyknąć: Wow! Jaki on jest inteligentny i skomplikowany- tak mnie zainspirował, że sama mam
ochotę coś pospawać i przepiłować jakąś czaszkę, a potem zrobić mnóstwo pysznych muffinek i
wszystkie wyrzucić do kosza z byle powodu.
W tym serialu (drugi sezon) powoli zaczyna być tak, że każdy odcinek można oddzielnie oglądać, a
szanse na powstanie wzoru je łączącego (np. czyjaś intryga powoduje niewytłumaczalne dla
Sherlocka zdarzenia, które potem zostają wytłumaczone) zdecydowanie spadają. I co dalej?