Zdajesz sobie chyba sprawę z tego, że to japoński serial...? Oparty na mandze dla nastolatek? Decyzje podjęte przez fikcyjną nastoletnią postać świadczą o "głupiej logice", którą kierują się kobiety wybierając partnera? Ujmę to tak - nie radzę wypatrywać prawd życiowych w takich produkcjach, czyny bohaterów nie świadczą o jakimkolwiek człowieku niezaangażowanym w serial, lecz prędzej o autorach tych historii. A Twój wpis powinien zostać najpierw porządnie przemyślany.

Oczywiście masz rację, wpis nie był przemyślany. Po prostu nawet w serialu przeznaczonym dla japońskich nastolatek zauważyłem pewne schematy, z którymi się spotkałem i pod wpływem emocji się tutaj z nimi podzieliłem. Pozdrawiam :D

Od niedawna oglądam japońskie seriale(wcześniej z produkcji japoński było tylko anime), ale widzę tu pewną prawidłowość. Taki przykład - Hana Yori Dango - tu dochodziło nawet do zastraszania.
Do tej pory najbardziej podobały mi się, postacie silnych kobiet, w stylu Yankumi z Gokusen, albo Seira z Shokojo Seira, ale... Nao, mimo swojego infantylnego i dziwnego zachowania, też wykazuje pewnego rodzaju siłę. Stara się o coś, ale niestety nie wiem o co, bo jak na samym końcu widać, sprawa jest przegrana.
4 raz zabieram się za ten serial, bo cały czas mam problemy ze zrozumieniem Nao... może przez to że nie jestem kobietą, albo Japończykiem? Nie wiem, ale dojdę do tego.

I co udało się? :)

Pierwszy wniosek, po zaliczeniu sporej ilości seriali japońskich - Japonka ma być gorsza od Japończyka
Drugi wniosek, jeżeli już przejawia swoją moc, jest ona mało widoczna.
Trzeci wniosek - trochę czasu już minęło odkąd widziałem ten serial, teraz MĘCZĘ(dosłownie) seriale hiszpańskie... obejrzę go jeszcze raz(mam na dysku), może coś wpadnie po latach do głowy :)
Aaaaa czwarty wniosek - miłość jest ślepa.

Kolejne wnioski:
1. Nie wszystkie (serialowe) Japonki są "gorsze". Gorsze są głównie główne bohaterki. Przykład - Marina.
2. Chodzi głównie o komedie, ale prawda jest taka, że w samej Japonii nie jest o wiele lepiej(może ciut lepiej).
3. Uehara, nie jest taki zły. Jak każdą postać, trzeba zrozumieć.

Przykład podobnego serialu - Mischievous Kiss(polecam).

Też ostatnio wsiąkłam w kino Azjatyckie bardziej jakieś romansidła itd dziś jestem po kolejnym podobnym i zastanawiam się, czy te filmy i seriale aby na pewno odzwierciedlają rzeczywistość relacji Azjatów? W praktycznie każdym filmie facet nazywa kobietę głupią, idiotka, kretynką, głupkiem itd a one ze skuloną głową przyjmują to jak by to była norma. Na dodatek ten co je tak obraża to najbardziej jest zakochany w bohaterce. Z dzieciństwa pamiętam, że tak to ja i moi rówieśnicy zachowywaliśmy się w podstawówce, a nie w dorosłym życiu. Może tak jak u nas kręcone są tylko filmy o wojnie (pomijam komedie romantyczne i filmy Vegi), które z nasza dzisiejszą rzeczywistością nie mają niczego wspólnego może tam też tak nie jest, a relacje są jakoś przejaskrawione w tą złą stronę.

Wiesz, że taki zarzut działa w dwie strony? Dlaczego błyskotliwy, wysportowany i przystojny chłopak, który mógłby być z każdą dziewczyną, wiąże się z irytującą, naiwną gęsią o dwóch lewych rękach i nogach, z którą nie dzieli zainteresowań (bo ona nie ma żadnych) i która mu się nawet niespecjalnie podoba? Można powiedzieć: typowy facet, bierze, bo ma pod ręką, a ona świetnie gotuje :D No i ma się kim opiekować, jak mu się zachce oczywiście.

I znów się zaśmiałam w głos czytając Twój komentarz, znów w punkt trafiony! :D
Choć tu zgadzam się ze wszystkimi przedmówcami: wg mnie obydwoje z tej pary byli równo toksyczni: ona głupie, irytujące cielątko, ale on też wkurzający, dysfunkcyjny narcyz i buc. A cała ta ich relacja, niby miłość, chora od początku do końca.
To chyba jednak różnice kulturowe, bo coś tego japońskiego kina nie trawię... Ale i czuję przepaść do produkcji koreańskich.
Oglądając romans dla nastolatków, z ukazaną tak chorą relacją damsko-męską, oniemiałam z wrażenia i ciekawa byłam jak to się rozwinie, jak bohaterowie dojrzeją i zrozumieją, że to nie tak... No ale nie doczekałam się. Nieustanna walka roztrzepotanego Serca i bezdusznego Rozumu, z której żadnych wniosków ani Serce ani Rozum nie wyciaga.
Ktoś tu słusznie zauważył, że skoro serial został stworzony na podstawie mangi pisanej przez nastolatka, to trudno doszukiwać się w nim życiowych mądrości :)
Ale szkoda, bo scenarzysci mogli przecież przemycić jakiś morał. W koncu młodzież ogląda! ...:D

Nauczyłam się - żeby czerpać przyjemność z oglądania gatunkowych dram - że jeśli coś ma za podstawę mangę shoujo, to będzie bez litości (dla widzów) eksploatować klisze tego gatunku, i w sumie przestało mi to przeszkadzać. Jednak z radością witam odstępstwa, w czym bywam zresztą odosobniona – przykładem tego jest choćby k-drama „Love Alarm”. Byłam w szoku, jak powszechnie domagano się, żeby wszystko odbyło się zgodnie z oczekiwaniami: jest pierwsza miłość, jest przystojniak, więc główna bohaterka musi się z nim związać, choćby wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że nie jest to dla niej najlepszy partner.

Nie zrażaj się do japońskich filmów i dram. Akurat ta jest dla młodych dziewczyn i hołduje regułom gatunku, ale Japończycy mają do zaoferowania o wiele więcej i o wiele lepszych rzeczy. Przede wszystkim potrafią znaleźć piękno i radość w zwyczajnym, nawet trudnym życiu. Są mistrzami delikatnych tonów, nie zdarza im się uderzać w zbytnią emocjonalność (jak Koreańczycy), a przy tym nie są dosłowni, mają łatwość tworzenia metafor (tego z kolei, jak mi się wydaje, nie potrafią Chińczycy).

Jest taka drama „A Hundred Milion Stars from the Sky”, która jest chyba najlepszym serialem kryminalnym, jaki widziałam (a w dodatku przywodzi na myśl… antyczną tragedię). Są znakomite filmy Hirokazu Koreedy („Nasza młodsza siostra”, „Po burzy”), a teraz oglądam na Netfliksie jego serial „Makanai”. Jest na Netfliksie stylowy (i pomysłowy) serial „First Love”. Z obyczajówek mogę polecić tak na szybko – cudowny „Close-Knit”, zwariowany „Love Shuffle”, niezapomniane adaptacje mang Ai Yazawy (zwłaszcza „Nana”), jeden z największych przebojów telewizji japońskiej: „Long Vacation” (i w ogóle dramy z początku lat 2000 z Takuyą Kimurą), czy też filmy i dramy z gwiazdą live action Kento Yamazakim (choćby „Orange”; bardzo lubię też „A Girl & Three Sweethearts”). Warto też zapoznać się z ich zabawami czasem i przestrzenią, jak w „My Tomorrow, Your Yesterday”, „Patema Inverted” i „My Name” (te dwa ostatnie to akurat anime) czy całkiem nowy „The door into summer”.

Mam tylko nadzieję, że tym długim postem Cię nie zniechęciłam ;)

Oj,nie! Wręcz przeciwnie, dzięki za cenne obserwacje, informacje i polecenia!
Sprawdzę, czy moje uprzedzenie do japońskich produkcji nie jest tylko pozostałością po dawnych, nieudanych próbach zrozumienia filmów Kurosawy... Spostrzegłam wtedy, że za japońską (i w ogóle azjatycką) ekspresją nie przepadam, a w Good Morning Call główna bohaterka troche mi nawet przypomina takie krzyczące, groteskowe postacie z tamtych filmów :D.
Ze zdziwieniem 3 lata temu odkryłam, że bardzo odpowiadają mi produkcje koreańskie, spróbuję więc teraz Twoich rekomendacji, może rozszerzę zainteresowania. :D