To jedyny odcinek, w którym nie udało mi się ani polubić głównej bohaterki, ani jej nawet współczuć. To dziwnie poprowadzona postać.
1. Z bratem wita się, waląc go dłonią w potylicę. Uderzenia są bolesne, widać to po reakcji chłopaka.
2. Na spotkanie z koleżankami wybiera bar w niebezpiecznej okolicy
3. Bratu mówi, że boi się sama wracać i oczekuje od niego, że on zostawi swoje towarzystwo i ją odprowadzi. Gdy brat odmawia, sugerując siostrze, by zamówiła taksówkę - ona strzela focha i wychodzi. A mogłaby wezwać tę taksówkę, lub poczekać na brata!
4. Boi się sama wracać, ale jak się zachowuje? Idzie sobie spacerkiem, esemesując z koleżankami i chichocząc - no litości! Człowiek, który się boi, jest czujny i stara się jak najszybciej opuścić strefę zagrożenia!

Żeby była jasność - w idealnym świecie kobieta powinna czuć się bezpiecznie, nawet jeśli o północy spaceruje ubrana jedynie w stringi. Ale to nie jest idealny świat. I tu wiktymolog miałby dużo do powiedzenia, jeśli chodzi o zachowanie dziewczyny.
A tego studenta medycyny uważam za gnoja, szmatę i ludzkiego śmiecia i cieszę się z kary, jaka go spotkała. Wyobrażacie sobie, jaki byłby z niego lekarz???