Może Rae denerwuje Cię, dlatego że jest prawdziwa? Bądźmy szczerzy, my wszyscy zachowujemy się tak jak ona, przynajmniej chociaż w jednej sprawie. Chcemy schudnąć, ale zawsze jest "od jutra" i idziemy do McDonalds. Uważamy, że słuchamy najlepszej muzyki, nawet jeżeli nie zawsze tak jest. Nie czujemy się zbyt dobrzy dla osoby, którą kochamy. Często jesteśmy samolubni i lekkomyślni. Nie powiem, Rae też denerwuje mnie pewnymi zachowaniami, ale może dlatego, że dostrzegam je u samej siebie czy innych moich znajomych. Spójrzmy prawdzie w oczy, Rae jest najbardziej realną postacią fikcyjną w historii telewizji.

Zgadzam się z tym. Też byłam do niej podobna w gimnazjum. I znam ludzi, którzy zachowują się w ten sposób. Niektórzy intensywniej przechodzą okres dojrzewania. Szczególnie, jeżeli są od czegoś uzależnieni (tutaj jedzenie i samookaleczanie), mają problemy z osobowością i w domu. Czasem trzeba przejść ten stan, zanim człowiek dojrzeje i zrozumie siebie i innych.

Najbardziej nie mogę zdzierżyć tego, jak ona traktuje swoją matkę. Szlag mnie trafia, gdy to widzę. Matka czegoś jej zabrania, a ta wielce foch bo jaka to ona dorosła i nikt jej nie będzie rozkazywać. Wiecznie jakieś szczeniackie odzywki rzuca pod jej adresem, czyste chamstwo, ale znowu jak matka w końcu nie wytrzymała i rzuciła do niej 'f*ck you' to Rae już od razu wielkie oburzenie bo jak ona się do niej odzywa, to w ogóle niedorzeczne i w ogóle. Nienawidzę takich ludzi.

sory ale ta matka jest równiez okropna. Rae mozna wybaczyc bo jest nastolatka, glupią nastolatką, ktora na dodatek przeszla ciezki okres w swoim zyciu. A ta baba? Stara sfrustrowana pinda, ktora oklamuje swoja corke na temat jej ojca, daje szlabany bo ta wyrzucila jej ulubione batoniki. Ma w du*pie uczucia dorastającej dziewczyny i pozwala na ukrywanie gaha w domu, ktory polnagi podciaga sie w jej pokoju a wieczorem pieprzy się z nim na cały głos. Jest chamska i nie słucha własnego dziecka. Ma "ostatnie zdanie" i nic wiecej jej nie obchodzi. Jakbym miala taka matke, zachowywalabym sie jeszcze gorzej niz rae, a powodow jest wiecej niz tu wymienilam.

Miałam zakładać taki sam temat z przemyśleniami, ale na szczęście zauważyłam, że jeden już jest.

Jestem po obu sezonach tak więc uprzedzam, że może wyskoczyć jakiś spojler.
Zgadzam się ze wszystkim, co tutaj jest wymienione, zwłaszcza propos Archiego-to było dla mnie o tyle dziwne, że Rae sama w odcinku ze ślubem swojej mamy prosiła Chloe, aby ta nic nikomu o tej sprawie nie mówiła. Wtedy zdawała sobie sprawę, że on nie ukrywa się ze swoją orientacją BO TAK,i sprawia mu przyjemność okłamywanie siebie i najbliższych; po prostu się chłopak bał i wstydził.
Co do reszty- jej infantylność i potoczne strzelanie focha bardzo działało mi na nerwy. Tak, chce być traktowana jak dorosła, a jej pojęcie dorosłości jest co najmniej wypaczone. O odzywkach do matki i stosunku do Karima nie wspomnę- na palcach jednej ręki mogę wyliczyć, kiedy nie była naburmuszona i nie patrzyła spode łba na rodzinę, wielce czymś urażona. I wiecie co? Ja też nie mam pojęcia, co Finn w niej widzi. I oczywiście nie mówię tu o wadze, bo to sprawa drugorzędna. O wiele lepiej wspominam postać Chloe, która dla mnie była dużo lepiej poprowadzona.

Miałam dla Rae jakąś sympatię, początkowo w pewnych scenach się z nią utożsamiałam, ale im dalej w las, tym ciemniej, i przeobrażała się powoli w postać pejoratywną. Dla mnie czarę goryczy przelała sytuacja szokująca, mianowicie sprawa z pamiętnikiem. Po tym incydencie przestałam współczuć jej położenia a zaczęłam zastanawiać się, w którym momencie przestanie się ona użalać nad sobą i weźmie los we własne ręce, np. sprawę swojego wyglądu- zniesmaczył mnie trochę odcinek w którym Kester uczy ją, aby zaakceptowała i pokochała samą siebie. Z jednej strony to super, fajnie że jest próba odbudowy samooceny dziewczyny, ale z drugiej- podprogowy przekaz, aby dalej była otyłą grubaską. I nie, nie ma nic złego w byciu grubym, skoro komuś to pasuje, tylko jej właśnie nie pasowało-stąd te problemy z jedzeniem w miejscu publicznym. A jej lekarz, zamiast zachęcić ją i wspierać w ćwiczeniach i aktywności fizycznej utwierdza ją w przekonaniu, że jej obecny wygląd jest ok. Czy to samo powie jej, gdy będzie ważyć 150 kilo i walczyć z miażdżycą i innymi chorobami?

PS. Nie chcę się bardziej rozpisywać, poruszyłam tylko te sprawy, które mnie uderzyły w serialu najbardziej. Jestem bardzo ciekawa, co przyniesie sezon 3. Mam nadzieję, że charakter Rae i jej stosunku do świata a zwłaszcza do Finna ulegnie zmianie, bo w poprzednich sezonach bywało z tym różnie.

To tylko film - ma głównie zadanie grać na emocjach, a nie odnosić się do rzeczywistości
z takimi problemami z akceptacją samej siebie i swojego wyglądu jakby się zaczeła odchudzać
pewnie by wpędziła się w bulimię czy coś podobnego, jak ktoś wyżej napisał niektórzy ciężej przechodzą okres dojrzewania

a i tak jest bardziej prawdziwa niż te wszystkie postaci z seriali dla młodzieży

Rae chorowała na depresje i miała zaburzenie poczucia własnej wartości,więc gdyby schudła-10,20,30,5 kilo tak samo by postrzegała czyli okropnie i brzydko. Finn widział w Rae'i dziewczynę w której się zakochał,a nie dziewczynę grubą/chudą/brzydką/ładną/chorą/zdrową.

Niezupełnie - pracowałaby nad sobą, robiła coś dla siebie. Definitywnie widać, że nie podoba jej się własna otyłość, więc nawet jeśli chudnięcie nie poprawiałoby jej oceny samo z siebie, gdyby doszła do tego praca nad samooceną, samo-akceptacja jest do zrobienia.

Jej samoocena nie koniecznie musiała by wzrastać wraz z utratą nadwagi,bo to wszystko siedzi w głowie.
Samo-akceptacja powinna być stała,czyli niezależna np.od wzrostu/straty wagi,zmiany koloru włosów,ubioru i innych zmiennych czynników. Rae była zdrowa fizycznie,bo nie dolegały jej choroby ciała.
A estetyka wyglądu i rozmiaru ciała to coś innego.

Ogólnie masz rację. Rzecz w tym, że Rae mówi, że nie chce być gruba. A to się samo nie zmieni.

Dokładnie

Nie trzeba być ładnym, by siebie lubić, ale otyłość to inna sprawa. Masz rację, Rae narzeka na swój wygląd, a nikt jej ćwiczeń i zmiany diety nie zabrania, a przekonywanie do samo-akceptacji takich osób po prostu im szkodzi - tu nie ma czego akceptować, trzeba pracować nad tym, by być zdrowym.

Dlaczego według ciebie dodatkowe kilogramy nie można akceptować? W twoim mniemaniu chyba tylko ze względów estetycznych,bo nie każda gruba osoba jest chora. Estetyka to rzecz gustu,a on nie powinien być narzucany.

Nie chodzi mi o kilka kilogramów, a o nadwagę. Choroba nie zawsze występuje, ale ryzyko już tak.

Dokładnie, co innego nadwaga, a co innego otyłość. To jest choroba, taka sama jak anoreksja czy bulimia. W dzisiejszych czasach ciężko mówić o tym głośno, gdy proponuje się nam z jednej strony przeraźliwie chude, wysportowane, wiecznie młode i piękne kobiety a z drugiej - obfite kształty, które, nie mając nic związanego z plus size, próbują nam się jako takie sprzedać.
Ale wracając do Rae- wg mnie z tym zaniżonym poczuciem własnej wartości o jedzeniem to jedno wielkie błędne koło: "jestem brzydka, zjem sobie na pocieszenie batonika i górę czipsów", "jestem nie tylko brzydka, ale i gruba, więc co robię? Jem jeszcze więcej." " Ważę o dużo za dużo, żaden chłopak się mną nie zainteresuje, więc dlaczego nie miałabym się najeść?". "Mam jakimś cudem chłopaka, więc nie jest ze mną tak źle. Mogę sobie pozwolić na małe co nieco..." I tak dalej, i tak dalej... Sama siebie nakręca. Jej brak pewności siebie wypływa z wagi. Na którą sama ma wpływ.
To fakt-ciężko przewidzieć, czy to zmieni się po utracie kilogramów. Ale nie wiem czy pamiętacie, w jednym z pierwszych odcinków była taka scenka, w której Rae "zdejmuje" skórę, jak kameleon, i pod nią kryje się szczupła, uśmiechnięta dziewczyna, która następnie tę skórę pali. To chyba świadczy o tym, że ona sama chce być szczupła i ładna, prawda?