Brenda Cooper tworząc kostiumy do Niani, wykreowała ponadczasowy styl, który kobiety chętnie nosiły w latach 90-tych i nosić mogą po dziś dzień, nie wyglądając przy tym staromodnie. A Fran bawiła się modą! Miała styl seksowny, ale jednocześnie elegancki, jednak z przymrużeniem oka. Fran kojarzy się z czarnym golfem, czarnymi rajstopami i czarnymi, zamszowymi szpilkami (które nie odbijały światła, dlatego nie były to ani lakierowane, ani skórzene buty), tworząc tło dla różnych zabawnych kamizelek, sukienek czy sweterków. I to nie jakiś tandetnych! Fran lubiła się w rzeczach markowych (wszak zawsze z wyprzedaży) i nosiła Gucci, D&G, Versace, Moschino. Była w tym zabawa, ale przede wszystkim inteligencja, czyli coś, czego zabrakło polskiej wersji. Niestety, kostiumy polskiej Frani są kiczowate, tandetne, słabej jakości i często zwyczajnie brzydkie. Nie ma w tym ani zabawy, ani inteligencji, ani żadnej myśli przewodniej, może oprócz wszechobecnych cekinów. Kostiumy nie tylko Frani, ale jej matki, babki, przyjaciółek są jakąś marną kalką wersji amerykańskiej zsyntezowaną z modą bazarową ze stoiska 'wszystko po 5zł'. Widocznie kostiumografowi zabrakło umiejętności, polotu, czy może nie zrozumiał stylu tej postaci, bowiem sprawdziłby się tu albo oryginalny styl Fran, albo przetłumaczenie go na realia warszawskiej Pragi, gdzie jednak dziewczyny w 2006 roku nie nosiły cekinów do wszystkiego. Dla mnie, kostiumy są najsłabszym punktem tego serialu. Wygląda to mniej więcej tak, jakby kostiumograf przed każdym odcinkiem napełniał bęben maszyny losującej zupełnie przypadkowymi rzeczami, następnie zwalniał blokadę i zdawał się na ślepy los, co ta maszyna wybierze. I tada- Frania ubrana.