Rany, jakie to jest złe, na każdej płaszczyźnie. A nie, przepraszam, jeden element tej produkcji można pochwalić - marketing - produkcja na poziomie tefałenowskiej sieczki tak dobrze w promocji udaje rasowy kryminał, że aż udało mu się dochrapać zaskakująco wysokiej noty 6,8 na Filmwebie.
Cała reszta jest zbiorem mniejszych i większych porażek. Scenariusz to wołający o pomstę do nieba zlepek zerżniętych z innych seriali pomysłów poprzetykany wypełniaczami na takim poziomie, że porównanie z Trudnymi Sprawami naprawdę nie jest przypadkowe.
Jeden z głównych bohaterów z ZA - wiadomo, samograj, tak modny wątek, że nie może się nie udać. Mamy zamówienie na kryminał, oki doki, niech więc Aspergera ma detektyw. Panie scenarzystki, owacje na stojąco za kreatywność! Jakiś wątek osobisty powinno się mu dorzucić, hmm, w The Young Doctor jest fajny taki jeden, poruszający emocje i w ogóle. Przy czym jest tak przysłonięty medycznymi przypadkami z każdego odcinka, że nikt się nie połapie w tej "inspiracji". Świetny pomysł, będzie ojciec, który nie rozumie zaburzeń syna, nie docenia wyjątkowości i uważa go za głupka. No i pewnie (jeszcze nie wiem, jestem w połowie sezonu, ale zaryzykowałabym zakład) umiera zrozumiawszy swe błędy. Nasz serial musi być lepszy, pełen skruchy i świeżego zrozumienia tatuś zdąży pojednać się z synem, ale nie zdąży tego już odszczekać. Ha, ha in your face, scenarzyści TYD.
Na wypadek gdyby trafił się widz niekumaty (i do tego przeoczył te wszystkie inne seriale z bohaterem z ZA) trzeba mu trochę subtelnej edukacji wcisnąć. I wcisnęli, subtelną, jak cholera. Z grubsza wygląda to tak jakby scenarzysta pisał rolę policyjnego detektywa do W11 (a owszem, ta sama pani) i co jakiś czas łapał olśnienie - kurde, znowu zapomniałam, że on ma Aspergera! - i bach, łopatologia stosowana w scenie czy dwóch.
Główna bohaterka. No niby Mila, ale ogólnie taka bardziej Niemila. Tylko nie mam pewności co było pierwsze, jajko czy kura, czy do postaci nabzdyczonej jędzy dobrano aktorkę, czy odwrotnie.
Panią Stenkę, u której zmasowany atak toksyny botulinowej tak przestraszył kwas hialuronowy, że ten próbując uciekać zrobił z jej ust urocze rybie pysio, litościwie przemilczę.
Scenografia, wybitny dobór planów (Czechy na południu, więc to oczywiste, że Praga w styczniu jest zielona jak Warszawa latem. Trudno, żeby w tak ciepłą zimę sierpniową ktoś myślał o zimowych kurtkach dla bohaterów) to naszyjniki badziewia z pereł niedoróbek. Ale bądźmy szczerzy, przy takim scenariuszu, kto by się przejmował wiarygodnością plenerów czy scenografii.
Może się mylę, może przedwcześnie chcę serial skreślić, może zażenowanie na półmetku serii ustąpi niedowierzaniu i zachwytom po 10. odcinku... może nie sądzę.
Mały pozytywik na koniec, Piotr Głowacki daje radę, gdyby miał lepiej napisaną rolę może by poległ (a może i nie), jako taki trochę Asperger, trochę romantyczna gapa i trochę twardy glina wzbudza sympatię. Jako jedyny.