Wow, jest w tym serialu coś takiego, co sprawia, że trudno się od niego oderwać. Że zostaje z widzem na dłużej. Obejrzałam jeden odcinek i chciałam sobie zrobić przerwę, ale i tak o nim myślałam, więc wróciłam do seansu i przepadłam. Nie jest to na pewno najlepszy serial, jaki oglądałam, nie jest idealny, odcinki są przeciągnięte… I w niczym to nie przeszkadza.

Bo to najdziwniejszy serial, jaki widziałam w ostatnich latach. Począwszy od tego, jak jest kreowany świat, przez fantastyczną rolę Rosy Salazar, aż po genialne potraktowanie tematu szamanizmu. Nie wiem, co mi się najbardziej podobało, ale na ten magnetyzm chyba właśnie złożyły się wszystkie wspomniane elementy. Jest trochę jak u Lyncha, mglisto – także pod względem technicznym – ale na koniec wszystko się wyjaśnia i składa w całość. Widz nie musi odtwarzać osi czasu, szukać ukrytej symboliki (chociaż ona tu jest, tyle że nie najważniejsza).

Oczywiście nie brakuje niedopowiedzeń, ale wynikają one albo z naszej nieuwagi, albo i tak nie przeszkadzają w odbiorze zakończenia. Trochę obawiałam się, że te sceny brutalne/obsceniczne będą tutaj wysunięte na pierwszy plan, ale mimo że pojawiają się w każdym odcinku, to nie one są tutaj najważniejsze. Twórcy pokazują, że w szamanizmie zawsze musisz dać coś od siebie, że nie tworzy się z próżni.

I nie wyobrażam sobie innej protagonistki. Rosa Salazar jest absolutnie fantastyczna – świetnie gra grymasami, wygląda tak, jakby faktycznie żyła w tej rzeczywistości. Dodatkowo dzięki niej bardzo zgrabnie wybrzmiewają te elementy czarnego humoru, których bynajmniej tutaj nie brakuje.

Więcej opowiadam tutaj: https://youtu.be/AwoE6LgDpVM