Scenarzyści wzięli kiepską książkę i zrobili z niej tułów potwora. Lekko podgniły, ale dający radę utrzymać tę konstrukcję. Niestety, nogi są sparaliżowane - zarówno Marta Nieradkiewicz jak i Maria Wawreniuk nie dały rady. Są drętwe, mają trzy miny na krzyż i są w nich nieprzekonywujące. Przy Nieradkiewicz jest to oczywiste - podobnie rzecz ma się w Ultraviolecie. Wawreniuk można wybaczyć, bo nie ma doświadczenia. Ale castingowcy powinni dostać po łapach.
Prawa ręka ma tiki - to młodsi i starsi aktorzy drugiego planu. Momentami lepiej, czasem gorzej, ostatecznie jednak wypadają na plus. Lewa ręka też jest całkiem w porządku - muzyka jest przyjemnie dopasowana. Języka potworkowi zapomniano doszyć - dialogi są okropne, a niektóre mają błędy stylistyczne. Jedyne, co jest w pełni sprawne to wzrok potwora - bardzo podobało mi się połączenie wnętrz starego pałacyku z nowoczesnym i minimalistycznym designem mebli i dodatków. Mogłabym tak mieszkać.
Ostatecznie uważam, że dla dobra ludzkości i samego potwora powinno się go ubić. Z tego co pamiętam Netflix ma na usługach Wiedźmina, może on pomoże.