Oglądanie Romana, napawającego się świeżo zdobytą po zmarłym ojcu władzą poprzez zwalnianie pracowników z ominięciem procedur prawnych i Kendalla, reagującego na działania tego pierwszego z dziecięcym entuzjazmem ( Coś w stylu " kogo zwolnisz teraz, brachu, Franka, Karla, a może mnie hehehhe" ), czysta komedia, jakby zarządzali zestawem klocków Lego, a nie wielomiliardową firmą.
Bardzo przyjemnie śledzi się również igraszki Toma i Shiv. Wiemy, iż obaj są toksyczni, jak diabli, do tego stopnia, iż ich pojawienie się na ekranie każdorazowo stanowi zagrożenie dla odbiorników telewizorów, bo mogą przeżreć ekran. On walczy o życie, a ona robi sobie jaja. Ona nim dyryguje, niczym marionetką, a jego to w sumie podnieca. Absolutnie chore zagrywki, a jednak wielki PAN Jesse Armstrong sprawia, iż wygląda to, jak niewinne igraszki. Geniusz pisarski.
Scena, w której Gregg udaje robota na żądanie Romana w każdym innym serialu byłby uznany za nieco przesadzone upodlenie, ale nie tutaj, gdyż twórca serialu tyle razy odpinał wrotki, gdy przychodziło do upokarzania darmozjadów i gnid, że nic mnie nie zdziwi i wszystkie tego typu zachowania wydają się naturalne, co jest jednym z większych osiągnięć Sukcesji.
Przechodząc do grande finale odcinka, czyli prezentacji LIVING + należy podkreślić, iż Armstrong mistrzowsko położył nierówny grunt, skrojony pod kolejną wywrotkę Kendalla. Od karygodnych prób budowy domu i sztucznej chmury ( what ?! ), na scenie, po bomberkę astronauty, co dosłownie sugerowało nam kolejny odlot Roya i wypięcie się plecami na brata ze strony Romana + Karl, grożący starszemu z braci, że trzyma go za członka i gdy ten powie coś, co mu się nie spodoba ( z finansowego punktu widzenia ), to " I'll f***ing squeal". Świetna jest również praca kamery w wykonaniu Mylod'a, który nie spuszcza oczu z twarzy Kena, portretując jego narastający brak pewności. Zaczynamy prezentację, która idzie zgodnie z oczekiwaniami - Kendall się spala, wali sucharami na lewo i prawo ( tak, jak Roman, prawie zamieniłem się w kamień od natężenia cringe'u, ciężko się to oglądało ), ale nagle, w połowie panelu, Jesse wyciąga rękę do swojej postaci i powoli podnosi ją z dna. Feniks wstaje z popiołów i nawet Hugo jest w szoku. Pyta Karolinę, czy ona to napisała, niemniej jej zdziwienie każe sądzić, iż Ken dokonał tego sam, co jeszcze bardziej buduje jego postać. Wściekły Matsson wydzwania do Shiv i publikuje żart o holokauście, ale Kendall odbija piłeczkę poprzez z jednej strony wyśmianie wpisu, a z drugiej merytoryczną odpowiedź. Roman, który widzi, jak potężnie wtopił, decydując się na wystawienie brata do odstrzału. Młodszy z braci Roy jest tak wściekły i zazdrosny, że opuszcza pokój i jedzie w siną dal, ( odtwarzając przy tym zmontowane nagranie ojca, mówiącego, iż jest niezaprzeczalnym faktem, że Romulus ma małego" ). Wow, nie spodziewałem się, iż Ken faktycznie stał się killerem, nawet po finale czwartego odcinka nie do końca wierzyłem, ale wygląda na to, że Matsson ma problem, ponieważ jeden z Roy'ów wreszcie wyhodował sobie cojones. Ciekawy twist.
Wisienką na torcie jest jednak ostatnia scena, którą uważam za jedną z mocniejszych w całym serialu. Pamiętamy bowiem, że w przedostatnim odcinku poprzedniego sezonu Ken spadł z materaca do basenu po zażyciu sporej dawki narkotyków i alkoholu. Wówczas opadał na dno. W scenie z najświeższego odcinka... utrzymywał się na powierzchni, swobodnie leżąc na plecach w oceanie. Ken narodził się na nowo. Nie ukrywam, poleciały mi w tym momencie łzy z oczu.
Ten serial to poezja i będę do niego wracał co roku, tak, jak fani SW oglądają starą trylogię w dniu 4 maja. Moc jest gargantuiczna z tym serialem.