Sześcioodcinkowy mini-serial sprawiający wrażenie połączenia "Miasteczka Twin Peaks" z "Archiwum X". A wszystko oczywiście przefiltrowane przez mózg Miike, więc jak się mozna juz domyślić - jest to bardzo DZIWNY twór.
Yosuke Kobayashi to detektyw policyjny w wydziale zabójstw, który słynie z wyjątkowo trafnego profilowania morderców. Jego żona zostaje zamordowana przez szalonego Shinji Nishizono, Kobayashi znajduje ciało i przeżywając szok zmienia swoją osobowość. W ten sposób staje się Kazuhiko Amamiyą. Amamiya zabija (ale czy na pewno? i w jakim sensie?) Nishizono i powraca do bycia Kobayashim, następnie rezygnuje z pracy w policji. Mija kilka lat - seryjny morderca odcina swoim ofiarom górne części czaszki, a w ich mózgach hoduje kwiatki. Wszystko wskazuje na powrót Nishizono...
Zarys fabuły, który tu własnie nakreśliłem, to zaledwie kawałek pierwszego odcinka, więc nie ma się co stresować, że za dużo zdradziłem. Ja to się posunę nawet do tego, że zdradziłem zdecydowanie za mało ;)
"MPD Psycho" jest starsznie zamotane. Każdy odcinek jest bardzo istotny, w każdym dzieje się wiele ważnego, każdy też jest z jednej strony odpowiedzią na jakieś pytanie i automatycznie garścią następnych pytań. Do tego trochę kiczu, mroku i czegoś dziwnego ciągle unoszacego się w powietrzu. Muzyka (przeważnie na wysokim poziomie) odpowiednio buduje przedziwny klimat tego jakże nietypowego kryminału grozy. Ciężko wlasciwie przykleić tu etykietkę "horror", jednakże pasuje ona tu znacznie lepiej niż np. "science fiction". Choćiaż strachu nie ma tu zbyt wiele. Jest za to sporo zagadek i wielka tajemnica. "Jesteśmy niewolnikami własnych pragnień" to najlepsze słowa podsumuwjące ten serialik. Dodam jeszcze, że podjęty zostaje problem duszy (czym ona jest? jaki ma kolor? ile dusz zmieści się w jednym ciele????), wędrówek osobowości (rozdwojenie jaźni? NIE!), kontroli mas. Dowiadujemy się czym jest tzw. filozofia Lucy Monostone, system P-Net i pokolenie ludzi z kodem kreskowym na lewym oku.
Niestety, "MPD Psycho" nie pozbawione jest minusów. Największym są efekty specjalne, które chwilami wyglądają baaardzo ubogo i nawet drażnią czy potrafią zepsuć zbudowany w danej scenie klimat. Na szczęście tych efektów nie jest zbyt wiele oraz czasem znalazło się ich KAPITALNE wykorzystanie, z tym, ze dotyczy to raczej tylko czegoś co nazwałbym ozdobnikami wizualnymi - typu kolorowy (radioaktywny?) deszcz. Pewnym minusem jest też poziom całej serii - bo ten jest w sumie różny. Każdy odcinek jest trochę inny i na innych rzeczach się skupia (co oczywiscie potem łączy się w wielką całość), w kazdym jestciut inny klimat i wlasnie są odcinki słabsze i lepsze. Nie to, że są słabe odcinki, ale mimo swoich zalet niektóre z nich chwilami mająbyt niski poziom do innych. Za to w absolutnie kazdym odcinku znajduje się po przynajmniej kilkascen, podczas oglądania których nie sposób oderwać oczu od ekranu. Ogólnie rzecz biorąc - bardzo ciekawy mini-serial, choć nieciężko się pogubić jeśli nie ogląda się go uważajac na wszystko. Z pewnością oryginalny i wciągajacy, ale jednak zbyt DZIWNY, aby np. obejrzeć wszystkie pdcinki po kolei. A przynajmniej ja nie mogłem i po kazdym kolejnym MUSIAŁEM robić kilkugodzinna przerwę. W przeciwnym razie dostałbym prawdopodobnie pierdolca i zamkneli by mnie w pokoju bez klamek ;)
Nie jestem pewien też czy przypadkiem słowa oje nie brzmią za ostro, bo ostatecznie "MPD Psycho" dostaje u mnie bardzo wysoką ocenę. Na zakończenie wspomnę tylko, ze moją ulubioną postacią drugoplanową (a jest tu ich trochę) był człowiek bez oka (sam je sobie wydłubał i nosił na łańcuszku przy sobie), ktory zajmował się kolekcjonowaniem nagrań video przedstawiajacych martwe ciała...