Wyobraź sobie, że w ciągu kilku dni czeka Cię śmierć. Powolna, bolesna, otwierająca rany mniejsze i większe, blizny sprzed lat jak i całkiem nowe otwory. Krwawisz coraz bardziej i częściej, aż brodzisz w kałuży własnej wody życia, a umysł zaczyna przesłaniać kurtyna ogłuszenia i fantasmagorii.
Z dnia na dzień postępują paroksyzmy bólu. Nie ma żadnej szansy na uzdrowienie, jesteś z dala od domu i bliskich, w mrocznych i lodowatych zakamarkach otwartej przestrzeni skutej lodem Arktyki.
Obiecano Ci bogactwo i sławę, a jedyne co teraz odczuwasz to porażający fantomowy ból nogi i ręki, których nie ma, gdyż z powodu odmrożenia zostały amputowane. W dodatku doskwiera Ci głód, prawdziwy głód, o którym nie miałeś pojęcia, że może istnieć. Zdajesz sobie sprawę z jego obecności, gdy ślina napływa Ci do ust na widok zmarłego towarzysza, którego soczyste mięso całkowicie się marnuje.
Zapasy są na wykończeniu, a jedyne co pozostało to zgniłe suchary. W promieniu kilkunastu mil nie ma żadnej zwierzyny, a gdyby pojawiła się szansa na polowanie nie mógłbyś jej podjąć – Twoje ciało jest zbyt osłabione i odmawia posłuszeństwa. Niedługo pozostanie Ci konsumpcja własnych skórzanych butów, tylko po to, aby przedłużyć agonię i bezsensownie uchronić się przed nieuniknionym. Co gorsza nie pomaga fakt, że na Ciebie i towarzyszy niedoli czai się bestia z lodu, która wydaje się żyć tylko i wyłącznie w celu Waszej eksterminacji. Nie ma żadnej nadziei, jest tylko śmierć.

Jednym słowem – terror.

Zapraszam do moich spostrzeżeń:

https://okruchymysli.wordpress.com/2018/06/03/okruch-serialowy-terror-ekspedycja -w-poszukiwaniu-dobrej-adaptacji/