"Witch Hunter Robin" jest dla mnie opowieścią o dzieciach 'gorszego Boga' - szalonych, przeklętych, uzależnionych od odziedziczonej mocy i własnych mrocznych pragnień.
Miano 'dziecka Saturna' odcisnęło się na skórze Robin piekącym piętnem samotności. Jest zupełnie sama - nie należy właściwie ani do żadnego miejsca, ani człowieka - a i Solomon nie wydaje się być typem organizacji, która posiada jakiekolwiek obiekcje w kwestii 'konsumpcji' swojego dziecka, o ile stałoby się dla niej dostatecznym zagrożeniem.
Piekielnie dziwna osoba - pełna sprzeczności, zupełnie jak craft, który płynie w jej żyłach.
Ogień zawsze był dla ludzkości błogosławieństwem i przekleństwem - oczyszczał i odradzał, szerząc jednocześnie śmierć i zniszczenie. Taka jest dla świata młodziutka łowczyni.
"Ale kim tak naprawdę jestem?" - to pytanie zdaje się prześladować Robin przez całą serię.
Jednak w tym tytule, tej rzeczywistości, odpowiedzi zostają zdane na oko czujnego obserwatora.
Bo to opowieść o półszeptach i półgestach - niewypowiedzianych zdaniach, niedotrzymanych obietnicach, niezasmakowanych pocałunkach.
Uczuciach chowanych za zasłoną czarnych rękawiczek...

Polecam ludziom, którzy mają ochotę na mitologiczny maraton - zaczynając od biblijnych figur, poprzez iluzoryczną symbolikę starożytnych ludów Europy, zawikłane meandry religioznastwa, a kończąc na ideach 'Malleus Maleficarum' - Młota na Czarownice.
A wszystko to zakrapiane genialnym openingiem - inspirowanym teledyskiem Madonny.